Hola Amigos!
Zoals de meeste zullen weten, ben ik ondertussen al thuis. Goed en wel, alles nog heel en blij iedereen weer te zien :) Al moet ik wel nog bijkomen van de reis en alles laten bezinken.
Maar omdat Peru ook weer een hele ervaring is geweest, wilde ik daar toch ook nog een verhaaltje over plaatsen :)

De laatste twee weken, ongeveer meteen na de Galápagos, ben ik samen met Brenda, Signe en Noëlle nog naar Peru afgereisd. Jeetje, wat een reis, en wat een verhalen hebben we weer!
Na een dag in Casa Bambu te zijn geweest, zijn we op zondagochtend, 7 juli, weer om 4:30u in de taxi gestapt naar het vliegveld. We moesten al afscheid nemen van Marloes, want die zien we ook niet meer in Ecuador...
Het ging allemaal goed, tot we moesten overstappen in Lima. We landden rond 9:30 en om 10:30 zouden we al moeten boarden voor Cusco. Dus wij haasten en rennen, want in die tijd moesten we nog onze koffers ophalen, letterlijk naar buiten van het vliegveld af om opnieuw in te kunnen checken en vervolgens de gate zoeken om te boarden. Gelukkig waren we op tijd. Plus, op het scherm stond bij vertrektijd van de vlucht: 11:20u. Ooooooow, dachten wij! We hebben nog een uur! Lekker even een koffie gedronken en een quiche gegeten. Toen we om 11u is wilden gaan boarden, stond er geen kip meer bij onze gate. Zegt het vrouwtje achter de balie doodleuk: Your flight is already gone.
Eeeeehh, WAT!?!? Dus wij keken haar met z'n 4e stomverbaasd aan. Zegt ze nog een keer: The plain is already in the air. Jaaaaaa, fak! Vlucht gemist dus. We moesten dus een uur van te voren boarden, omdat het vliegtuig vaak 20min eerder vertrekt dan op het scherm staat. Gewoon, omdat dat leuk is ofzo. Pannekoeken.
Om 13:55 zou de volgende gaan, waar gelukkig nog plaats was, want het was de laatste van die dag. Voor 17$ konden we een paar uur later toch nog gaan. Hahaha, ik kwam niet meer bij van het lachen! Wat een grap was dat zeg! Wie mist er zijn vlucht nou?! Ja, wij dus. Omdat we nog een quiche wilden eten. Gelukkig was ie wel lekker... Eigenlijk kwam het gewoon door de serveerder. Die zat moeilijk te doen met het geld omdat ze in Peru dus wel dollars aannemen, maar dan alleen wisselgeld hebben in Peruaanse Sol wat weer heel moeilijk rekenen is. Dus ook hem zaten we heel stom aan te staren toen ie dat kwam uitleggen. Had zeker twee minuten gescheeld! Pannekoek.
Nou ja.. Oke, dit keer waren wij toch wel echt de pannekoeken..

Aangekomen in Cusco hadden we een hostel waar de taxi niet voor de deur kon stoppen, omdat er drie trappen voor zaten in een ultra smal straatje. Net toen we gedacht hadden klaar te zijn met bergen beklimmen en steile hellingen oplopen. Al helemaal met rugzakken en koffertjes.. Daar komt nog bij dat Cusco op ongeveer 3300m hoog ligt. Dus nog even 500m hoger dan Quito, en dat voelde ik toch wel in mijn ademhaling en hoofd. Dus na een paar traptreden waren we alweer buitenadem...
Verder is Cusco wel een leuk stadje! Ze hebben veel van die smalle straatjes waar maar 1 auto in past, maar waar je dan wel vanaf twee kanten in mag, erg goed bedacht! En wat ook apart is, is dat het overdag boven de 20 graden is, maar dan 's avonds afkoelt naar 7/8 graden, lekker fris dus. En wat is het toeristisch daar! Jezus, echt niet normaal. Dat maakt wel dat veel mensen gewoon Engels kunnen, maar ook dat wij natuurlijk moeten opletten wat we allemaal zeggen. Want voor je het weet staat er een Nederlander naast je..
We hebben de eerste avond in Cusco Roy weer gezien! Die was ondertussen al twee weken aan het reizen in z’n uppie en was toevallig ook in Cusco. Och, dat was toch leuk! Ff lekker bijkletsen, nog wat herinneringen opgehaald en goede gesprekken gehad over de hele ervaring in Ecuador.

En de volgende dag moesten we alweer om 5:15 u opstaan, om de trein naar Aguas Calientes te halen. Pfoeh, dat viel zwaar.. En het fijne was dat we er uiteindelijk een half uur te vroeg waren. Op ons ticket stond namelijk dat we om 6:30 op het station moesten zijn, maar om 7:15 ging de bus pas richting het treinstation, wat ook nog is meer dan een uur duurde. Nou ja, heel fijn allemaal. Eenmaal in de trein, de Perurail, hadden we het goed. Het was een luxe trein, helemaal ingesteld op de toeristen. Bij Aguas Calientes ligt namelijk de Machu Picchu. Dus iedereen in de trein had Machu Picchu op de planning staan, wij ook. Wij hadden wel eerst een dagje in Aguas Calientes gepland, die we hebben volbracht met shoppen en naar de heetwater bronnen gaan. Want dat is waar het om bekend staat, Aguas Calientes betekent ook: "hete wateren". Alleen was het een beetje jammer dat deze baden de kleur van piswater hadden, naar riool stonken en ook vol zaten met toeristen... Heerlijk die heetwater bronnen!
Dinsdag gingen we naar de Machu Picchu, en stond de wekker nóg vroeger; 4:30. Maar dat was het wel waard. We wilden om half 6 de bus naar de Machu Picchu hebben, zodat we de zon nog konden zien opkomen en het ook niet zo druk zou zijn dat je geen foto’s meer kan maken zonder andere toeristen erop. En dat was gelukt! We waren weliswaar met nog een paar honderd toeristen, maar vergeleken met wat er in de middag rondliep, was het zo vroeg nog rustig. En inderdaad, we zagen de zon opkomen, boven de bergen uit.
Misschien denk je bij de Machu Picchu dat we weer een hele klim moesten gaan doen, maar daar zaten we geen van alle nog op te wachten. Dus dat hebben we ook mooi niet gedaan! Binnen een half uurtje (het was ongeveer 6:30) waren we wel boven, bij de top waar je dé beste foto kan maken.
Het was wel mooi hoor! Ik vond het mooier dan Ciudad Perdida, omdat je bij Machu Picchu nog een overblijfsel van het originele dorpje ziet. En wat leuk om door dat dorpje te lopen! Het was net een doolhof! Zo apart dat daar dus een hele gemeenschap heeft gewoond en geleefd. Hoe hebben ze toch in godsnaam al die rotsen naar boven kunnen sjouwen?!
Ja, mooi om een keer geweest te zijn. En we hebben natuurlijk een extra stempel in ons paspoort!
De rest van de middag hebben we nog wat geshopt en zijn 's middags weer met de trein terug naar Cusco gegaan.
In Cusco hebben we nog een dagje rondgehangen en 's avonds gingen we alweer met de nachtbus naar Puno. En dat verliep natuurlijk ook niet helemaal vlekkeloos...
We hadden via het hostel in Cusco buskaartjes geregeld voor de nachtbus naar Puno. Wij wachten op het station, maar er kwam maar geen bus. We hebben het een paar keer aan verschillende mensen gevraagd hoelaat en waar onze bus zou komen, omdat het wel erg lang duurde. Blijkt dat die pannekoek van het hostel kaartjes voor de volgende dag had gekocht! Godverdommee! We konden twee dingen doen: terug gaan naar het hostel, boos worden op die man en nog een dag in Cusco blijven, maar dan werd alles al een dag uitgesteld. Of een andere bus regelen en maar dubbel betalen.. We hebben voor het laatste gekozen. Wie weet kunnen we nog geld terug krijgen van het hostel, maar dat moeten we nog zien.
Goed, de nachtbussen in Peru zijn gelukkig wel super chill! Voor ongeveer 35Sol, ofwel €12, heb je een luxe stoel die bijna helemaal plat kan liggen. Er zijn zelfs bussen met Wifi en service van drinken en snacks. Dat is wel even wat anders dan de nachtbussen in Ecuador!
Anyway, om 5:30 kwamen we aan in Puno. We waren wel zo slim geweest om van te voren een hostel te boeken, zodat we meteen terecht konden. Dat hadden we gehoopt tenminste... Onze kamer was nog bezet met andere mensen voor die nacht en wij moesten dus wachten totdat zij weg waren. Hebben we dus nog tot 11u op de bank van het hostel gelegen tot we in onze kamer konden.. Dat was weer iets minder chill. Vooral als je weet dat het ‘s nachts ongeveer 2 graden is en wij het dus nog allemaal behoorlijk koud hadden (dat jullie maar blij zijn met de 30 graden in Nederland! In Peru was het koud!!).
Puno stelt verder barweinig voor. Het is echt een lelijke, vieze stad waar bijna alle huizen maar voor de helft af zijn en waar niet eens straatnamen staan aangegeven, die ook nog eens op 3800m hoogte ligt. Nou ja, de volgende dag hadden we toch een tour naar het Titicaca meer.
Het Titicaca meer is een van de grootste meren ter wereld, en sowieso het hoogstgelegen meer ter wereld. Het ligt voor de helft in Peru en voor de andere helft in Bolivia. Er zijn ook een paar eilanden in de meer, welke tot 4000m hoogte gaan, en waarvan een paar handgemaakt. Jep, die slimme mensen hebben ooit bedacht om zelf hun eiland te gaan maken, van riet. En die staan nu dus bekend als de "rieteilanden". Heel leuk zo'n eiland waar het lijkt alsof je op een matras loopt, maar het riet moet dan wel om de twee jaar vervangen worden. Plus het is er 's nachts natuurlijk heel koud omdat het geen vaste ondergrond heeft.
Maar het was wel heel apart om te zien dat het wel echt kan, je eigen handgemaakte eiland maken. Ook de huisjes en de bootjes waren van riet. Er woonden ongeveer 10 families op dat eilandje, en dat was al druk genoeg! Ook daar hebben ze weer hun eigen taaltje, maar ze krijgen Spaanse les op school, gelukkig.
Hierna gingen we naar een ander eiland, wat wel vast lag. Daar gingen we bij een lokale familie slapen. Wij sliepen bij Maria, een vrouwtje van 80 jaar die dus geen Spaans sprak, maar weer een ander taaltje. Zij communiceerde dus ook niet echt met ons, helaas. We hadden gewoon prima bedden, maar sliepen dan ook niet echt in het huis, maar in een apart gedeelte wat er voor toeristen was neergezet. Ook dat hadden we ons anders voorgesteld, ondanks dat we wel blij waren met normale bedden.
We kregen eerst onze lunch bij Maria: soep, ongeveer 10 aardappeltjes die op paarse, ongeschilde worteltjes leken, twee schijfjes komkommer en tomaat en twee plakken gekke kaas. Owja, en thee met een takje. Hmmmmm, goh was da ff lekker! Lekker droog ook, haha. Uit goed fatsoen hebben we zo veel we konden opgegeten en hoopten we maar dat dit niet het standaard menu was..
Daarna hadden we een wandeltochtje naar het topje van de berg. Ja, daar gaan we weer! Wéér klimmen! En ook nog eens op die hoogte. Gelukkig was het niet zo ver, maar een pretje was het ook niet... Onderweg waren mannen en vrouwen hard aan het werk om een nieuw pad of een nieuw huis te bouwen. Dat gaat dus wel allemaal met de hand. Ze willen ook geen paarden of ezels naar het eiland halen voor dit werk, maar sjouwen liever zelf met rotsen. Ja, knap dat ze het kunnen en doen, maar ik verklaar ze eerder voor gek.. Op de top zouden we de zonsondergang zien, maar de zon was al snel achter wat wolken helaas.
Weer terug bij Maria, kregen we ons avondeten. En godzijdank kregen we gewone rijst met wat groenten. Wel weer dezelfde soep en dezelfde thee, maar die waren prima te doen. Daarna kregen we de keus of we naar een traditioneel feest wilden. We zouden dan traditionele kleding aan krijgen en konden dansen met de bevolking. Ja, we wilden dit wel maar er was wat miscommunicatie waardoor we pas laat zouden aankomen. Plus, we zouden weer een stuk de berg moeten beklimmen en hadden toen al koppijn.. Nou ja, dan maar niet.
Voor ontbijt de volgende ochtend hadden we soort van oliebolletjes, natuurlijk zonder rozijnen en poedersuiker. Deze waren wel lekker, ondanks dat ze wel zwaar vielen om 7u 's ochtends... We gingen nog naar een ander eiland: Taquile. Ook hier hadden we gewoon een wandelingetje, kregen we een gewone lunch en lieten ze zien hoe ze hun eigen shampoo maken: een bepaald plantje pletten ze, stoppen ze in een doek, deze doek soppen ze even in schoon water en dan word het water ineens shampoo! En wonder boven wonder werkt het ook nog! Een stukje schapenwol hadden ze erin gewassen en dat was mooi wit geworden. Toch weer slim van die mensen!
En dat was het laatste van de tour. Weer terug naar Puno met de boot, even wat eten en naar het busstation, waar we moesten opsplitsen. Noëlle en ik gingen naar Arequipa en Brenda en Signe bleven nog een nacht in Puno, om de volgende ochtend naar Bolivia te gaan. Poeh, weer een afscheid. Ook dat houd maar niet op. Eigenlijk, is afscheid nemen is net als die bergen beklimmen: er lijkt geen eind aan te komen en het blijft klote.

En toen waren Noëlle en ik nog samen. We waren maar één dag in Arequipa, op doorreis. En toevallig was het die dag ook nog feest daar. Haha, komen we op het hoofdplein, is er een grote optocht gaande met toeters en bellen. Dus wij ff gaan kijken natuurlijk. Het was de dag van de 'Wititi-dans'. Er werden ook wat schrijfblokjes en lelijke sleutelhangers uitgedeeld. En alle mensen om ons heen, vooral de volwassen garde, vlogen daar op af. God, ze wilden zo graag zoveel mogelijk van die dingen. En wij stonden er maar wat bij, wij hoefden ze niet. Maarja, je bent blond en blank of niet he.. Dus wij kregen het een en ander in ons hand geduwd, en nog een extra 'omdat we mooi waren'... Ik wilde het schrijfblokje aan een meisje geven, maar haar opa pakte het heel snel van me aan. Ook goed..

Gelukkig hadden we die avond de ALLERLAATSTE nachtbus! Maar dan wel op zijn Pannekoek-Peruaans he.. We zouden om 7:15 vertrekken. Om half 8 begonnen ze eens met koffers in te laaien. Nou ja, je moest eerst naar een loket waar je koffer een papiertje kreeg. Dan kon je zelf in de bus gaan zitten, maar werd je koffer op een kar gelegd die later ook naar de bus zou gaan. Uiteindelijk waren we wel al om half 9 weg denk ik... Peru is niet het snuggerste land kan ik je vertellen...
En toen waren we in Nazca, nog wel in een hostel met de naam Brabant! Toch fijn om een paar uurtjes in Brabant te zijn! :)
Nazca staat bekend om de Nazca-lines; tekeningen van rond de 150m groot, op de bergen en op de grond die ooit zijn gemaakt door Inca's. Je kan ze alleen vanuit de lucht goed bekijken, dus zijn er allerlei vliegtuigjes die zo'n tourtje doen. Het was wel indrukwekkend toen ik echt die figuren zag staan. Ik snap ook niet hoe dat er in kan blijven staan, want we hebben toch ook zoiets als erosie? En hoe ze dat toch in godsnaam ooit hebben gemaakt op die grootte, is mij ook een raadsel. Dat is ons ook niet verteld tijdens de tour, beetje jammer.. Wel knap hoor van die mensen. Het viel alleen niet mee om foto's te maken in dat vliegtuigje.. En ze willen alle figuren voor de linkszittende- en rechtszittende mensen laten zien, dus we maakten nogal veel bochtjes waar mijn maag niet zo blij mee was. Ik wilde eigenlijk nog vragen of we het eerste figuur nog eens konden zien omdat we daar geen foto van hadden, maar na de laatste gezien te hebben, dacht ik laat maar zitten. Doe mij het platte land maar weer..

Diezelfde dag nog hebben we de bus gepakt naar Huacachina, waar we gelukkig nog een hostel hadden kunnen regelen! Het leek er even op alsof alles vol zat en we nog een nacht in het saaie Nazca moesten blijven. Maar het hostel wat we hadden was wel zo chill! Zelfs met zwembad! Een bar met de hele dag goeie muziek, omringd door de woestijn waardoor we in de verte mensen kunnen zien Sandboarden en een fijne kamer. God, daar waren we aan toe na twee nachten in een bus doorgebracht te hebben! Dus de eerste dag hebben we ook niet veel meer gedaan dan aan het zwembad gelegen. En gelukkig was het in dit deel van Peru wél warm (wat opzich logisch is met een woestijn voor je neus..).
De volgende dag gingen we die woestijn maar is op, maar dan met een soort snowboard. We gingen Sandboarden! Dat was echt zó gaaf! Eerst ga je in een auto wat meer op een monster van een bakbeest lijkt, met 'breaking-neck speed' de berg op. Daar rijd ie een aantal rondjes, verschillende bergen op en af en ik kan je vertellen dat er een paar behoorlijk steile hellingen bij zaten! Jeezus, alleen dat was al gaaf! En toen dus met dat board. Ik heb nog nooit op een snowboard gestaan, dus dat ging m nou ook niet worden. We mochten ook gewoon op onze buik op dat board gaan liggen ;) eerst drie bergjes om te oefenen en daarna kwam het echte werk; de eerste was ongeveer 50m hoog, wat wij dus naar beneden gingen doen. Dat was gaaaaaf! En je krijgt een snelheid op dat ding, jezus! Na deze berg hadden we er nog twee, waarvan de laatste het heftigste was. Die was denk ik wel 80m ofzo en daar gingen we nog veeeeel harder! Het was alleen een beetje jammer dat er op een gegeven moment heel wat drempels in de weg kwamen. En nu begrijp ik ook meteen beter waarom je niet met hoge snelheid over drempels moet razen... Ik kon mn board niet meer was houden en maakten een paar koprolletjes. En toen ik eenmaal bij was gekomen van de schrik en het grootste deel van het zand uit mn mond en ogen had gehaald (ja, dit was letterlijk zandhappen), kwam er nog een meisje recht op me af waardoor ik nog een stootje na kreeg. Nou ja, dat was dus een beetje jammer, maar dit was toch de laatste en er was verder niks aan de hand.
Buiten het sandboarden om, was de woestijn zelf ook indrukwekkend zeg! Onvoorstelbaar, kilometers ver zie je alleen maar bergen met goudkleurig zand. Ook zagen we de Oase, ofwel het meer van Haucachina. We stopten op een punt waar je het dorpje van bovenaf kon zien. En het was letterlijk een klein meertje midden tussen de zandbergen, met een paar huisjes eromheen gebouwd. Een degelijke camping is nog groter! Heel apart, maar wel heel mooi om te zien.
De volgende ochtend hebben we nog een tourtje naar Islas Ballestas gedaan. Dat zijn eilandjes op een uurtje afstand met de speedboot van de kust van Peru. En daar leven duizenden vogels, wat zeeleeuwen, pinguïns en af en toe zijn er ook dolfijnen. Het was wel leuk om te zien, vooral omdat er echt ontelbaar veel vogels zaten. Maar ik heb die beestjes in de Galápagos ook al gezien natuurlijk. De laatste dag waren we nog in Lima, aangezien we vanuit daar terug naar Quito zouden vliegen. Dat was niet zo bijzonder, we zijn nog wat ongevraagd gefotografeerd en een ander dacht ook dat wij geen Spaans verstonden terwijl hij tegen zijn vriend vertelde dat hij naast twee buitenlandse, mooie meisjes zat… We hebben onze tijd een beetje uitgezeten, en dachten wel gewoon op tijd naar het vliegveld te gaan. Dus wij de straat op om een taxi te zoeken, blijkt dat ze voor het vliegveld op te mogen een bepaald kaartje moeten hebben, die maar sommigen taxi chauffeurs hebben… Dus wij raakten al lichtelijk in de stress dat we het laatste vliegtuig ook zouden missen.. Gelukkig wist onze meneer van het hostel een taxi chauffeur te regelen en wilde deze chauffeur ons heel graag zo snel mogelijk af leveren. Dat verkeer in Peru is nog veel erger dan in Ecuador. Echt gekkewerk.
Anyway, wij hadden ons vliegtuig gehaald 

En toen zat ook Peru er op. Het was mooi geweest, we hebben hard gelachen en weer hele mooie plaatsen gezien!

Recente Reisverslagen: