Once in a lifetime experiences

Sneeuw op 5000m hoogte, strand en zicht op kilometers zee en natuurlijk de indrukwekkende jungle. Hoe ‘Waponi’ wil je het hebben?!

Wauw wauw wauw! De afgelopen 2 weken ben ik zo goed als in 3 verschillende werelden geweest, maar dan gewoon binnen Ecuador. Ik heb ontzettend veel gezien, mezelf overtroffen en prachtige uitzichten gehad! Er zaten zeker weten ‘once in a lifetime’ ervaringen bij!
(Dat maakt wel dat dit weer een behoorlijk lang verhaal is geworden… Sorry daarvoor ;-)

Twee weekenden geleden zijn we dus afgereisd naar Rio Bamba. Een grote stad, welke ooit nog de hoofdstad van Ecuador is geweest. Op stage maakte ze al grapjes over dat het ‘Frio Bamba’ zou zijn. Frio betekent koud in het Spaans, dus de stad staat ook bekend als een koude stad. Ja, dat was het ’s avonds ook wel ja, maar overdag viel het reuze mee. Dicht bij de stad ligt de vulkaan Chimborazo. De Chimborazo is zo’n 6268m hoog, de hoogste vulkaan ter wereld, vanaf landniveau gemeten. En hier wilden wij naar toe gaan. We hadden een tour gevonden waarmee we eerst naar 4800m zouden rijden met de auto. Vanaf daar was het nog 200m omhoog, wat ongeveer een kilometer lang zou zijn. Daarna lunchen en vervolgens met de mountainbike 40km naar beneden fietsen. And so we did..

In de auto op weg naar boven, zagen we allemaal Alcapalcas, of hoe ze ook mogen heten.. En het landschap deed me daar denken aan een woestijn, maar dan een erg koude versie! Aichaichai, daar was het goed koud! Maar goed, eenmaal boven, goed aankleden dus en toen de berg op. En viel dat even tegen! Poeh, je zet een paar stappen, en dan begint je ademhaling al. Nog drie stappen en je hoofdpijn begint op te zetten. Toch nog even doorgaan. Ik liep door totdat de hoofdpijn echt begon te bonken. Dan maar weer even uitrusten, tot de hoofdpijn en ademhaling is gezakt, en weer verder. We hebben er ongeveer 1,5uur over gedaan om boven te komen geloof ik. De 5000 meter! Het schijnt echt gevaarlijk te zijn om nog hoger te gaan, er zijn al verschillende mensen onderweg overleden. Je ziet ook verschillende kruisjes en grafstenen staan, net zoals wij op het begin hebben gezien.
Daarna weer naar beneden, dat ging een stuk makkelijker! Tijdens de lunch werden we nog wat gefotografeerd door locals, de ene vroeg of hij met ons op de foto mocht, de ander ging gewoon voor ons staan en maakte de foto terwijl wij aan het eten waren... Door de barstende koppijn die ik had, kon er nog maar amper een lach van af. Maar goed, daar zullen ze niet wakker van liggen. Na de lunch stonden onze fietsen klaar, konden wij omkleden en zo'n 40km naar beneden fietsen. Nou ja, fietsen... De eerste 37 km was berg af. Dus dat was vooral heel veel remmen. Wel gaaf hoor, met hoge snelheid de berg af racen door de wolken heen! Toen we 37km hadden gehad, moesten we stoppen en konden we kiezen om nog 3km verder te fietsen of mee met de auto. Nou ja, die drie kilometer kan dan ook nog wel! Soo, hadden we dat maar niet gedaan! Wat een grote tegenvaller was, was dat deze 3km toch wel zeker 5km was, waarvan de eerste helft bergop was. Dat waren ze vergeten te vertellen gok ik… God, dat viel zwaar! Ik kon echt niet meer. Dus toen maar berg op gelopen, met de fiets in de hand om vervolgens en weer met volle vaart vanaf te racen!

En dat was dag 1 in Rio Bamba. Rio Bamba staat ook bekend om de Nariz del Diablo, ofwel De Duivels Neus. Dit is een trein die heel wat kilometers aflegt, waar je op het dak kon mee reizen. Dus dat was onze planning voor dag twee. Maar wat bleek, zo'n 6 jaar geleden zijn er een paar Japanners geweest die op de trein gingen staan en toen zijn verongelukt. Sinds toen is het verboden en mag je alleen nog maar ín de trein zitten... En bedankt! Dag 2 was daarom ook niet meer echt speciaal en aan het eind van de dag zijn we maar weer richting Quito gegaan.

Die week daarna was ik bijna voor de 5e keer een soort van beroofd… Nou ja, zo voelde het althans. We gaan hier altijd onze was wegbrengen naar een wasserette en kunnen het dan na een paar uur weer ophalen. Zo dus nu ook. Maar toen ik het op wilde gaan halen, bleek dat mijn was met iemand anders mee was gegeven, en de was van die persoon stond nog daar. Nou ja, ook al is het logisch dat deze uiteindelijk terug komt, omdat zij waarschijnlijk niets met mijn was kon, raakte ik gelijk in paniek. Mijn reactie lijkt misschien een beetje overdreven, maar ik vertrouw die Ecuadorianen gewoon voor geen meter meer. Ze zouden er alles mee kunnen doen dus ik was bang dat ik mijn kleren niet meer terug zou zien, en daarmee dus weer spullen ineens kwijt zou zijn. Pffff, ik was er toch zo klaar mee! Ik was echt even klaar met het hele Ecuador, al dat wantrouwen dat ik ondertussen heb en dat je toch constant moet checken of je alles nog hebt. Doe mij maar Nederland. Echt hoor, besef dat we het goed hebben in dat kikkerland van ons!
Dit gebeurde op woensdag, en op donderdag zou ik weer een weekendje weg gaan. Oke, ik had nog voldoende voor dat weekend, maar niet voor de week erop wanneer ik in de jungle zou zitten. Aangezien we niet veel meer konden doen dan gewoon afwachten, toch maar gewoon naar het strand gegaan :-)

We waren wel toe aan een weekendje zon, zee en strand. Gewoon even niks, ontspannen aan het strand. En dat was ook wat we deden. Dag 1 was dus ook niet heel speciaal; we zijn opgestaan, aan het strand gaan liggen en ’s avonds opstap geweest. Dag 2 merkte ik dat ik toch nog wat in de stress zat door dat het hele was-gebeuren. Dus ik vroeg of we die middag al naar huis konden gaan, wat prima was voor Noëlle en Brenda. We hadden nog 2 uur om even op het strand te liggen. Maar die hebben ik en Noëlle gebruikt om te gaan paraseilen :-) Eerst zouden we tegelijk de lucht in kunnen gaan, maar helaas. Zo werkte het niet! Haha, het is dus de bedoeling dat je bijna meteen de lucht in gaat, maar deze keer mochten wij nog een paar keer water happen. We stuiterden een beetje op het water en die ballon wilde maar niet de lucht in! Het bleek dat dus alleen een volwassene met een kind tegelijk kunnen gaan, en niet twee volwassenen…. Haha, nou ja, eenmaal weer aan land, gingen we maar omstebeurt. Het duurde maar zo’n 3 minuten, maar het was prachtig! Je hangt een beetje hoog in de lucht, en hebt ineens zicht op kilometers zee. Was een mooie afsluiter van het weekendje!

We kwamen zaterdagavond dus al thuis. Mijn was was er nog steeds niet, en zondagavond zou ik al richting Coca gaan. Dat maakte dat we de zondag wel móésten shoppen! Tjaaa, daar doe ik dan ook niet heel moeilijk over he… ;-) Dus maar net iets meer gekocht dan nodig was, tas inpakken en zondag met de nachtbus naar Coca gegaan. Coca is een van de meest oostelijke steden, voordat de wegen ophouden en het regenwoud begint. Ik ging hier dus alleen naar toe, wat toch wel erg spannend was voor mij! Maar eenmaal in de bus, was die spanning weg en zat ik ineens vol adrenaline! Ik zat maar wat in mezelf te grinniken en was toch wel trots op mezelf. Ik kon ook niet meer slapen en heb ongeveer de hele nacht naar de weg zitten staren. Ik kwam rond 6u ’s ochtends aan in Coca, ging op zoek naar een hostel en kon nog altijd niet slapen… Dat doet er ook niet echt toe natuurlijk. Wat skypen, ontbijten en een beetje rondkijken. Ik was nog weggeweest, maar ook om 11u ’s ochtends alweer terug bij mijn kamer. Verder heb ik niet veel gedaan die dag, eigenlijk gewoon zo weinig mogelijk, even alle rust en alleen, dat was lang geleden. Ik kreeg gelukkig wel een telefoontje vanuit het thuisfront; mijn was was terecht! Hehe, dat werd tijd. Gelukkig, dat kon ik achter me laten… Ik ging maar op tijd slapen, want de volgende morgen zou mijn tour naar de jungle beginnen!! :D
Wauw! Ik was gewoon sprakeloos toen we aankwamen bij de Shiripuno Lodge, diep in het regenwoud. Vanuit Coca zijn we vertrokken met een soort vrachtwagentje richting een andere lodge. We waren met een groep van 5; een Duitser, 3 Amerikanen en ik. Dat was een ritje van ongeveer 2 uur. We kwamen langs allemaal gammele huisjes, waar dus ook nog mensen wonen. Nou ja, naar mijn idee waren we toen al ver verwijderd van de stad, dus leek het me voor deze mensen toch wel lastig om boodschappen te doen of naar school te gaan.
Eenmaal bij deze eerste lodge aangekomen, moesten we overstappen op de kano, voor een 4 uur durende vaart. Natuurlijk was er echt mooie natuur, maar ik besefte nog niet echt dat we in een echte jungle zaten... Dat besef kwam later pas, toen ik al verschillende dingen had gezien.
Ongeveer halverwege de rit, stopten we bij een Comunidad. Een aantal jongens die vanaf Coca, of vanaf de lodge met de kano mee waren gereisd, stapten hier uit. Zij woonden daar, midden in de jungle. Wij waren ondertussen al een eind op weg met de kano, dus je kan je voorstellen dat deze mensen al erg ver in het bos wonen. Ze zouden met ongeveer 60 mensen daar nog wonen. Even later moesten we nog iemand ergens anders afzetten. Daar boven zag je van die typische hutjes met daken van bladeren en wat boomstammen. Deze mensen leefden dus nog zoals ze vanuit de prehistorie doen; geen normale huizen, geen elektriciteit.
Toen we eenmaal aankwamen bij de Shiripuno Lodge, waren er mensen aan het wachten op ons. Zij hadden geen gas meer dus konden niet verder met de kano. Fernando (onze gids) vertelde dat de oudste man van hen, de laatste was van de generatie die in het bos is opgegroeid en heeft geleefd zoals ze dat honderden jaren geleden deden. Deze man is het laatste bewijs dat dit leven nog gewoon kan, zelfs in 2013. Ook vertelde hij ‘s avonds dat er verderop , stroomopwaarts nog een gemeenschap woont die eigen territorium hebben. Niemand mag daar komen of hen storen. Zij leven nog als jagers. Hij vertelde hoe ze bijvoorbeeld op apen jagen: Eerst inventariseren ze hoeveel fruit er nog aan de boom hangt. Hoe minder fruit, hoe dikker de apen zullen zijn die alles hebben opgegeten. Daarna imiteren ze het geluid en proberen zo de apen te lokken. Ze hebben blowguns met giftige pijltjes. Hiermee schieten ze op de aap die ze willen hebben. Ze schieten een paar pijltjes in de aap, gaan erachter aan zodat zijn bloeddruk omhoog gaat, en wachten totdat de aap verstijft en naar beneden valt. Dan gaat de aap mee naar huis en word hij boven het vuur gehangen. Er blijft dus niks over dan alleen de huid... And thats how they roll it nowadays!
Toen we weer terug waren, iedereen gedoucht was (ook al was de douche van koud rivierwater) en onderweg was naar de eettafel, was het al donker. Maar, omdat het die dag heel mooi weer was geweest, was ook de nachtheel helder. Waaauuwww, die sterrenhemel was echt super mooi!! Ik heb nog nooit zo veel sterren kunnen zien! Haha, echt één voor één keken we omhoog, en iedereen stond even met zijn mond vol tanden.

Op dag twee moesten we al om 5:30 opstaan. We zouden voor het ontbijt een korte hike doen, zodat we zagen hoe het bos veranderd. En je merkt inderdaad dat de geluiden veranderen,’s nachts zijn er meer kikkers e.d. die geluid maken, terwijl er overdag meer vogels zijn. Hierna kregen we ontbijt om vervolgens de volgende hike te doen, naar een Mirador, ofwel uitkijkpunt. We gingen eerst met de kano een stukje varen, waar we dan zouden beginnen. Tijdens deze hike hebben we vooral veel gekke, grote bomen gezien, vreemde vergroeiingen en natuurlijk ook lianen. Daarnaast vlinders, mieren (niet de gewone die wij kennen, maar echt grote), spinnen en nog wat vogels gezien. Ook luisteren we goed naar de geluiden. Zo hoorden we al wel apen en bepaalde soorten vogels, maar hebben we deze niet gezien. Onze gids probeerde de dieren nog wel onze kant op te lokken, door het geluid te imiteren. Dat was wel mooi om te zien; wanneer hij een bepaalde vogel hoorde, stonden we ineens allemaal stil. Hij deed de ‘zang’ precies na en kreeg daar ook weer antwoord op. Ook kon hij gelijk vertellen hoeveel vogels het waren, hoever ze nog van ons verwijderd waren en soms ook nog wat ze aan het doen waren. Pretty impressive!
Wat voor mij toch ook wel impressive was, was het zien van de voetafdruk van een jaguar. Het deed me weer wat meer beseffen dat ik toch echt in de jungle was ;-). Helaas hebben we er geen gezien. Dat schijnt ook echt moeilijk te zijn; als er een voorbij komt, zou het lijken alsof er gewoon een donkere vlaag voorbij komt. Toch jammer!
Na toch een zware tocht gelopen te hebben (het was zo’n 30 graden, waardoor het behoorlijk zweten was, en we moesten toch regelmatig klimmen), kwamen we uiteindelijk uit bij La Mirador. Wauw. We keken uit op de canopy line en voor ons zagen we minstens 40km regenwoud. Wat een uitzicht! Hier konden we even van genieten, kauwend op een blaadje van de Coca plant. Overal in Ecuador vind je Coca-thee of Coca-kruiden of wat dan ook. Ik had ondertussen hoofdpijn, en deze plant schijnt daar ook goed voor te helpen. Ik vond het alleen zo gek om op een blaadje te kauwen en vond het eigenlijk maar niks om het door te slikken…
Na deze hike, kregen we onze lunch en hadden we even tijd voor onszelf. Die tijd werd gebruikt om even te slapen in de hangmatten bij de lodge. Iedereen werd natuurlijk wel weer wakker van een behoorlijke regenbui die ineens kwam aanzetten… Maar goed, wat is een regenwoud zonder regen?!
In de middag gingen we naar het ‘strand’. Daar konden we in de rivier zwemmen, haha. Het water was bruin en het regende, maar dat maakt niks uit natuurlijk! Aangezien het douchewater ook van deze rivier komt, kunnen we er net zo goed in gaan zwemmen! En wie van jullie kan nou zeggen dat je in de Shiripuno rivier hebt gezwommen, midden in de jungle? :-) Het enige wat minder was, was dat ik nog ben gebeten door een ‘katfish’. Een klein visje die normaal gezien opzoek gaat naar grotere vissen om daar in te bijten… Achja, hij was niet giftig en had ook geen enge ziektes als het goed is, dus niks aan de hand.
Deze avond konden we door de regen helaas geen sterren kijken.. We hebben nog maar een typisch Ecuadoriaans kaartenspel gedaan en zijn op tijd gaan slapen.
Om 5:45 ging de wekker weer en om 6:00 zaten we alweer in de kano. Wel met een kopje koffie en het enige wat we moesten doen was luisteren. We gingen stroomopwaarts waardoor de motor uit kon we alleen de geluiden van de jungle hoorden. Ook al was het vroeg, dit is toch een fijne manier van wakker worden.
Ook vandaag zijn we weer gaan hiken. In de ochtend een trail dat onze gids ooit zelf had gemaakt, maar er al een jaar niet was geweest. Sommige delen waren daarom weer dichtgegroeid en moesten weer open gemaakt worden. Dat had ook wel iets; zo’n gids die toch echt op Jack Sparrow lijkt, met een groot mes aan het zwaaien om de weg vrij te maken van planten en lianen e.d. Aan het einde lag er een giftige slang, opgekruld op het pad. Als je een beet te pakken hebt van deze slang, zou je nog zo’n 8 uur te leven hebben… Ja, dan zullen we maar niet al te dicht bij komen.
En we hebben apen gezien!! Jaaa, en toen wist ik het! Ik was écht in de jungle! Er zat een aap recht boven ons halve noten naar beneden te gooien. (De andere helft at hij op). Op een tak van een andere boom, iets verder weg, zag ik een aap lopen zoals je in disney-films ziet: de silhouet van aap, met een gekrulde staart achter zich, lopend over een simpele tak. Daarna klom ie gewoon recht naar boven, verder de boom in. Ik moet toegeven dat ik het hier toch wel een beetje voor deed hoor; ik wilde apen zien in het wild. Jammer dat ik ze niet goed op een foto kon zetten, ze kwamen nou niet echt dichtbij.. Maar ik heb ze gezien en gehoord! We hebben wel een uur staan luisteren en staren in de hoogte naar de apen, haha.
Na deze hike zijn we ook weer gaan zwemmen! En dit keer was het plan om gewoon naar de lodge terug te drijven. De stroming is daar behoorlijk sterk, het kost echt moeite om er tegen in de gaan. Dus dat deden we! Onderweg kwamen we nog een boomstam tegen die we als vlot gebruikten, dat was helemaal ideaal; lekker in de zon terug naar ‘huis’ drijven…
In de avond zijn we opzoek gegaan naar krokodillen. Weer met de kano, en een goeie zaklamp op zoek naar krokodillenhoofdjes die boven het water uitstaken.

De laatste dag moesten we natuurlijk nog een keer vroeg opstaan. Dit keer gingen we naar een bankje, een stukje verder op aan de rivier. Ook hier gingen we gewoon zitten en luisteren naar de geluiden. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik het toen wel een beetje had gehad. Ik was ondertussen behoorlijk moe van al dat gehike en vroeg opstaan, dat dit voor mij niet perse meer had gehoeven. Maar goed, de rest van de dag maakte dat meer dan goed! We begonnen aan onze terugreis, en zouden dus op bezoek gaan bij de Comunidad Shiripuno. En dat heeft wel het meeste indruk op mij gemaakt. Ik vind het lastig om goed uit te leggen hoe dat was. Het was gewoon zo vreemd om te zien en enigszins te beseffen dat deze mensen daadwerkelijk nog in hutjes van bladeren en takken leven, met alleen hun familie, nog steeds jagen op apen, maar ook apen en papegaaien als soort van huisdieren hebben, geen werk hebben en ook zo goed als geen geld nodig hebben, hun eigen materialen maken, alleen in de bewoonde wereld komen wanneer ze met een kano mee kunnen liften, vrouwen nog uitgeleend en gedeeld worden en er zo goed als geen schaamte is.
Bijvoorbeeld: een hutje schat ik op zo’n 18m2. Hier slapen/wonen gemiddeld 5 koppels, gewoon in hangmatten met alleen een ‘dak’ boven hun hoofd. Een van de jongens die ook met onze tour mee was, was Pedro. Hij is 25 jaar, heeft 2 vrouwen wie ook nog eens zussen zijn. Bij de ene heeft hij 2 kinderen en bij de andere 3, en dit is de normaalste zaak van de wereld voor hun. Het is zelfs zo dat ze afspraken met andere communities hebben, dat vrouwen uitgedeeld mogen worden. (For the record; ook binnen deze comunidad is het al 2013).
Ondertussen gaan de kinderen wel naar school. Er is tegenwoordig een schooltje binnen de Comunidad, waar één leerkracht is die ongeveer 20 kinderen Spaanse les geeft. Ze leren ook nog wat anders, maar dat ben ik vergeten.
Ze leren Spaans, omdat de taal die zij spreken, niet herkend word en ook van geen kanten op een welke taal dan ook lijkt. Het heet Woa Tedero, en is ooit, lang geleden, door henzelf ontwikkeld.
Tijdens de kano rit, hebben ik en Molly een paar woorden en zinnen in het Woa Tedero geleerd. Zo is alles wat leuk, goed, cool, super etc. (Chevere in het spaans) is, ‘Waponi’, Ik hou van je (Te amo) is Naguiponemopa en Leef in het Moment (Vivir en Momento), betekent Queweguimo Arpoque. Haha, zoek de vergelijkingen! There ain’t! Ik vind het toch zo gek hè, zo ongeloofwaardig dat mensen nog zo leven. Maar wel heel mooi om te zien.
Toen wij weer gingen, ging ook de halve familie mee op de kano om wat boodschappen te doen en wat kleren te kopen. Zij maken wel nog armbandjes e.d. om te verkopen aan toeristen zoals ons, zodat ze toch wat geld krijgen. En natuurlijk heb ik ook wat souvenirtjes aangeschaft ;-).
En dat maakte deze reis een heel bijzondere ervaring. Je zou het moeten meemaken om het echt te kunnen begrijpen. Ik kwam vrijdagnacht rond half 4 weer thuis, maar kon toen alweer niet slapen, omdat ik best trots op mezelf was dat ik gewoon nog met al mijn spullen, in m’n eentje dit had gedaan, haha!

Het weekend hebben we nog goed gefeest, want zondag was Signe jarig! Was dat even gezellig! En afgelopen week ben ik dus weer naar stage geweest. Er zijn weer 6 nieuwe jongens, en 2 jongens zijn teruggekeerd! Dat doet me ook zeker goed! Weer een aantal van de straat af, die ik mag leren kennen. Maar ik besef me wel dat ik nog maar 5 weken heb… Wat vliegt de tijd zeg! De week van 10 juni, is al mijn laatste stage week.. Hoe jammer ik dat ook vind, heb ik wel erg veel zin in mijn ‘vakantie’ in Colombia, Galapagos én Peru! Gewoon, omdat het kan! Dit weekend ga ik nog wat meer uitstippelen en ook wat vluchten vast leggen. Dus bij deze, dit is mijn planning tot nu toe, die ik maar al te graag met jullie wil delen :-) :
Het weekend van 14-15-16 juni: Walvissen spotten op Los Freillas (schijnt het mooiste strand van Ecuador te zijn). De maandag daarna, 17 juni, ga ik met Jasper richting Colombia. Daar willen we een tour gaan doen door Ciudad Perdida (Verloren Stad), nog een week wat rondreizen, en dan ga ik weer terug naar Quito, op 28 of 29 juni. 29 juni moeten we nog een keer goed opstap, omdat 30 juni Maartje al naar huis gaat. De volgende dag, 1 juli, gaat onze cruise van start naar de Galápagos eilanden. Ik, Brenda en Signe gaan een 5-daagse cruise doen, en komen op 6 juli weer terug in Quito. Vanuit daar gaan we verder, ook met Noëlle, naar Peru. Eerst de Macchu Picchu natuurlijk, en verder moeten we nog even uitzoeken waar we heen gaan. Dan kom ik met Noëlle op 19 juli weer terug in Quito, omdat we op 21 juli al terug vliegen naar Nederland!
Dus eigenlijk ben ik binnen no time alweer in ons Nederland… Wat op het begin van de hele reis zo lang leek te zijn, lijkt nu te kort. Het zijn nog maar 72 dagen! Ik moet nog gaan opschieten!

Choaaaaa Amigoossss!