Laatste maandje Ecuador: CN2 y los Chicos

Al zo’n 6 weken geleden begon ik erover na te denken dat we nog maar een paar weken hadden bij Casa de la Niñez. En ik merkte dat ik dat niet leuk vond. Ik wilde nog van alles doen en hoopte de jongens nog wat beter te leren kennen. Ik heb er nog uit proberen wat ik kon, en ik denk dat dat gelukt is :)

Op stage is nog van alles gebeurt; jongens komen en gaan. Ook een van de jongens die terug was gekeerd (wat ik in mijn vorige verslag had geschreven), was maar een paar dagen gebleven. Echt jammer, want hij was goed bezig. Ook vertelde een jongen me dat hij op zijn 11e een Latin King was, ofwel de leider van een bende. Ik vroeg, wat moest je dan doen, als leider? Hij gebaarde dat hij mensen moest afmaken. Fuck, dacht ik. 11 jaar en je moet je vijanden gaan omleggen?! Ik wist ook gewoon niet wat ik moest zeggen. Ook liet hij allerlei littekens zien die hij van een gevecht heeft overgehouden. Nou ja, zo zijn er wel meer dingen die ik meer en meer mee krijg nu mijn Spaans wat beter is.
Ook ga ik nog af en toe mee op huisbezoeken. Dan zie je ook wat hoor; ergens helemaal bovenaan in Quito, aan een weg van gras, staat een klein, krakkemikkig huisje, waarvan het ‘tuintje’ vol ligt met spullen en een mager hondje rondloopt. En dan moeten we moeder bijna smeken om een keer langs te komen bij CN2 voor haar zoon, om te kijken hoe het met hem gaat, en waar hij na CN2 heen kan.

Aan de andere kant, is er twee of drie weken geleden ook iemand langs gekomen, die een aantal weken geleden is vertrokken. Hij kwam langs om wat papieren op te halen, dus was ook zo weer weg. Maar hij zag er goed uit! Hij werkt nu als schilder en verdient dus eerlijk zijn geld.
Anderen houden zich ook veel bezig met rappen en breakdancen, haha! Leuk is dat, roepen ze me constant om te komen kijken of om te vragen of ik iets begrijp van de liedjes. Ja hallo, ik kan ondertussen wel wat Spaans, maar een rap met allemaal gekke woorden wordt toch lastig!
Over gekke woorden gesproken, bijna alle jongens kennen al Koekwous! Hahaha! Ik lag me kapot als ze daar weer mee aankomen. Ze noemen elkaar de hele dag door koekwous! Laatst was Amber een dagje mee lopen op stage. Maar Amber komt uit Amsterdam. Toen ze tegen haar koekwous zeiden, wist zei natuurlijk niet wat het betekende! Wat een grap, dat was ik even vergeten; het is natuurlijk weer lekker Brabants.
Ze noemen mij voornamelijk “Totalmente Crazy”, gewoon loca of te ve queda loca, wat betekent:. Tjaa.. Wat doe je eraan.. ;) Als we maar kunnen lachen! Er is al genoeg ellende.

De afgelopen weken zijn we vaak op dinsdag naar een museum geweest, om toch wat meer cultuur en kennis op te doen met die jongens. En op donderdag zijn er vaak voetbalwedstrijden, georganiseerd vanuit CN2. En zo zijn we toch veel bezig. Ik weet niet of je nog weet dat we nachtkastjes wilden maken? Nou ja, we zijn ondertussen zo ver dat de planken geverfd zijn. Het schiet echt niet op met deze activiteiten. Iedere keer moeten we weer wachten op toestemming dat we iets mogen kopen en dan moet er nog tijd zijn en als het ff kan ook een auto. Ik vind het wel echt jammer als ik terug kijk naar alle plannen die we aan het begin hadden (de nachtkastjes, een poppenhuis en de slaapkamers opleuken) en wat er van terecht is gekomen. En hoe dat komt, tja, in het begin konden we nog niet veel omdat we de taal niet spraken en de instelling nog niet goed genoeg kenden. Daarna kwamen er vaak andere dingen tussen en was het voor ons vooral wachten totdat andere collega’s tijd of toestemming hadden. Dus uiteindelijk is dat allemaal stil komen te liggen… Hetgeen wat wel door is gegaan, en waar ikzelf heel trots op ben, is mijn project met Kickboksen.

Na mijn vakantie ben ik actiever aan de slag gegaan met een project dat ik wil doen hier: kickboksen met de jongens. Dat idee had ik al vanaf het begin af aan, alleen door allerlei omstandigheden heb ik het wat laten liggen. Maar niettemin, ik kreeg het ene positieve nieuws na het andere! Zo is er een aantal jaar geleden een jongen geweest die eens in de week ging kickboksen bij Concentración deportiva de Pichincha. Pichincha is de provincie waarin ik woon, wat dus wil zeggen dat deze sportschool door de provincie opgezet is en gefinancierd word. Ik ben daar met Norbert langs gegaan. De trainer bleek Beber Espinoza te zijn, een ex-wereldkampioen. Hij komt zelf uit een kansarm gezin, en wil zich daarom graag inzetten om deze doelgroep te helpen. Was dat even goed nieuws! Ook kwam Norbert met het idee om te proberen om het hoofd van de provinciale organisatie te laten praten met het hoofd van Fundaciòn San Patronato (want mijn stage is dan weer een initiatief vanuit de gemeente, en CN2 hoort bij deze stichting), om zo de financiën te regelen. Nou, dat is natuurlijk heel moeilijk allemaal, en gaat veel tijd kosten. Ook heeft mijn stage helemaal niet veel geld hiervoor en moeten er allemaal omwegen worden gemaakt om dit project onderdeel te maken van La Casa de la Niñez. Daar ben ik veel mee bezig geweest. Het is me ook niet meer gelukt om alles voor elkaar te krijgen, maar ik heb het begin gemaakt! Wat wel is gelukt, is de proefles die ik voor ze heb georganiseerd. Dat was echt waar een hoogtepunt van mijn stageperiode hier! Ik had aan Beber gevraagd of hij een gratis les wilde geven voor de jongens. Hij wilde hier graag aan mee werken, dus ik hoefde alleen maar ene datum vast te stellen.
Maandag 10 juni, onze laatste week, gingen we boksen. Ik vond het wel even spannend.. Zou het allemaal wel goed gaan? Zouden ze het wel leuk genoeg vinden? Zouden ze niet gaan vechten? Maar natuurlijk ging het allemaal goed. Beber wist goed hoe hij deze jongens moest toespreken. Hij deed dan ook een toespraak aan het begin waarin hij uitlegde dat iedereen kan doen en worden wat hij wil, wanneer hij het maar echt wil. Ook als je op straat hebt geleefd kan je doorbreken in bijvoorbeeld een sport. De jongens waren wel echt onder de indruk van zijn toespraak, en gingen hem allerlei vragen stellen.
Daarna begonnen we met de training: eerst de warming-up, wat iedereen zwaar viel, haha. En daarna het boksen. God, wat heb ik gelachen! Beber leerde ze allerlei oefeningen die ik nog nooit had gezien. Ze waren een en al oor en hadden er vol op plezier in. Na de training gingen ze zelf nog wedstrijdjes spelen. Ze hadden zelf de regels gemaakt: alleen boksen, dus geen trappen. Ook alleen op het bovenlijf en niet te hard. Mooi is dat toch?!
Ik was bang dat het hierbij zou blijven. Dat het project niet doorgezet zou worden, omdat ik er zelf veel mee bezig was en het niet echt uit handen heb gegeven. Ik dacht dat ze waarschijnlijk niet meer veel zouden denken aan het project en het zou verwateren. Maar na de training was ik met een collega aan het praten. Hij vertelde dat hij het ook een heel goed project vond, en ging proberen om één keer per week een training te regelen. Poeh, wat een opluchting was dat! Echt, het deed me zo goed om dat te horen! Wie weet laat ik nu werkelijk iets achter in La Casa.
Ook de volgende dag op stage, was bijna het eerste wat ik hoorde: “Wanneer gaan we weer kickboksen?? Ik wil daarmee doorgaan!” Dat was een jongen die normaal gezien helemaal into voetbal is, maar nu dus ook graag wil gaan kickboksen.
Ik was zo blij met het hele project en ben ook zeker trots op mezelf dat ik dit heb doorgezet :)

En dat was het begin van de laatste week.. Ik besefte me steeds meer dat het er bijna op zat. Shit man, dat was klote. En nog steeds; afscheid valt zwaar.. Ik ga de jongens echt missen. De hele week door vroegen ze mij waarom ik ga, of ik nog terug kwam en zeiden ze dat ik niet mocht gaan, dat ze mij gaan missen. Toen ik zei dat ik moest, dat ik niet langer kan blijven, ook al zou ik dat willen, zei er een: oké, dan moeten we nog heel veel knuffelen! Ik zei, ja, dat moeten we zeker!
Afgelopen dinsdag hadden we een afscheidsborrel met Norbert, omdat deze week de laatste was dat we allemaal bij elkaar waren. We hadden het erover dat we voor de reis nog zoveel over facebook afspraken, allemaal in de stress zaten over welke vaccinaties we nodig hadden en wel optijd ons visum zouden hebben. Dat de eerste twee maanden sloom waren gegaan en we toen dachten; poeh, we moeten nog zo lang! Maar dat het daarna razendsnel is gegaan. Norbert zei: je kan altijd terug komen, maar dít komt nooit meer terug. En dat raakte me. Wat een gek idee dat we nu echt alles gaan achterlaten. Oke, ik heb nog een aantal weken om te reizen, maar aan mijn leven in Ecuador komt al heel snel een eind. Een geheel nieuw leven wat ik had voor 5 maanden. Eenmaal in Nederland zal alles al snel weer heel gewoon zijn, het zal niet moeilijk zijn om dat leven weer op te pakken. Daarom ben ik wel heel blij met de hele groep die we hier hebben, zodat we altijd even herinneringen kunnen ophalen. Sinds die avond was ik een en al emoties.
De volgende dag op stage kreeg ik weer een aantal keer de vraag waarom ik weg ging en of ik niet langer kon blijven. En de laatste dag nog veel meer. Die dag viel me het zwaarste van alles. Ik ben me zo gaan hechten aan de jongens, dat het besef ze te moeten achterlaten, gewoon hevy shit was.
Ik vertelde de groep in de ochtend dat ik verdrietig was omdat het de laatste dag was. Maar ook dat ik erg blij was met deze ervaring en het mogen leren kennen van Casa de la Niñez 2.
De gehele dag door kreeg ik de vragen: waarom wil je gaan? Waarom ga je? Niet weg gaan. Neem je me mee naar Nederland? Wanneer kom je weer terug? Niet gaan, Elkita. Niet gaan.
Ik zei dan dat ik ook niet wil gaan, maar dat ik moet. Dat mijn tijd erop zit en het altijd moeilijk zal zijn om afscheid te nemen. Ik zei dat ik ze heel erg zal missen maar dat we blij moeten zijn met de mogelijkheid om elkaar te hebben leren kennen.

We hadden in de middag onze barbecue, die we voor deze dag hadden georganiseerd. Iedereen heeft er van genoten! Toen iedereen klaar was werden er nogwat woordjes gedaan. Verschillende jongens bedankten ons voor onze hulp. We zouden ooit erg belangrijk worden in hun leven en ze vonden ons hele fijne personen. Ze zouden wachten op een dag dat we elkaar weer zien.
Hij zei dat we ons vanaf het begin hebben proberen aan te passen aan de cultuur, en dan met name 'cariño' hadden ontwikkeld richting eigenlijk iedereen. Cariño is een woord wat ze gebruiken voor de vriendschappelijke relatie die ze hebben. Cariño heb je met iemand wanneer ze fysiek contact zoeken en meer nabijheid en vertrouwen zoeken en -ita of -ito achter je naam zetten. Het is hier een belangrijk onderdeel van de cultuur en voor mij toch wel een speciaal woord is geworden.
Ook Pedro deed namens de stichting een woordje.

Ze bedankten ons voor de samenwerking, ons inzicht en aanwezigheid.
Op mijn beurt bedankte ik hen ook voor alles. Ik zei dat ik onvergetelijke herinneringen heb en ze allemaal in mijn hart heb gesloten.
Hierna heb ik ze nog foto's gegeven die ik had laten afdrukken. Hier stormde de ze allemaal op af! Haha, en bij verschillende had ik er nog iets opgeschreven. Ook heb ik hun gevraagd om in mijn boekje van Ecuador te schrijven, waar ik nog erg blij mee ben! Van een jongen heb ik een bordje met Amor gekregen, die hij zelf had gemaakt.

Ik denk dat je wel kan lezen dat het voor mij erg emotioneel was allemaal. Ondanks dat afscheid nemen gewoon klote is, weet ik dat we het goed hebben gedaan daar. Het was prachtig en ik had het voor geen goud willen missen!

Ik ga genieten van mijn reis en misschien gaan we nog op de laatste zaterdag voor vertrek naar Nederland, even terug naar Casa de la Niñez, voor de laatste keer.