Colombia!

Colombia, de eerste geplande reis buiten Ecuador. Voor twee weken ben ik met Jasper afgereisd naar het noordelijkste puntje van het land.

Op maandag 17 juni zijn we 's ochtends rond 08:30 vertrokken naar Colombia. Een taxi naar het busstation, een bus naar Tulcán (wat aan de grens ligt), lopend de brug oversteken en ons paspoort in Colombia laten stempelen. Vervolgens eerst een taxi, en daarna een minibusje naar Pasto, waar we zouden overnachten. Het verliep allemaal heel erg goed, al vond ik het soms wel even spannend. Ik had zoveel gehoord dat Colombia gevaarlijk zou zijn. We zouden zeker niet 's nachts moeten reizen, omdat er bij de grens nog wel eens guerrillastrijders actief zijn en bussen worden overvallen. In Pasto waarschuwde de taxi chauffeur ons ook nog een keer: "pas heel goed op hier! De mensen hier zijn slecht, er zijn bijna geen mensen met een goed hart. Ze willen alles hebben." Goh, bedankt choof, dat is nog eens een geruststelling! Maar wat was ik blij dat ik niet alleen was, maar dat Jasper erbij was.
En dan loop je met die gekke Pesos op zak. Ter informatie: 10.000 peso is ongeveer 3,50 in euro’s. Dusss, alleen al de taxi was 3000 of 4000. Of als we gingen pinnen, pinden we maar even 300.000.. Echt apart, ik snap echt geen drol van die hele inflatie. Waarom beginnen ze niet gewoon met 1? Maar goed, ook daar hebben we mee om kunnen gaan.
We hebben verder niet veel van Pasto gezien, dan een restaurantje, een internetcafé en een hostel. De volgende ochtend moesten we namelijk al om 6u weg, richting het vliegveld. Om 14:30 stapten we uit het vliegveld en werden enigszins overweldigd door de warmte. Fuck zeg, ik was even vergeten hoe warm 35 graden aanvoelt.
Nou ja, gelukkig wisten we wel waar we heen moesten. We zouden de volgende dag een tour naar Ciudad Perdida gaan doen, alleen kwam ik er onderweg achter dat we de tour vanaf 18 juni hadden geboekt, ipv 19 juni.. Oeps! Dus dat moest eerst even gefikst worden. Gelukkig was dat snel geregeld en konden we de volgende dag gewoon mee.
Ciudad Perdida betekent Verloren Stad. Er bestaat dus een oude, verloren, stad heel ver in de rimboe, waar nog steeds mensen wonen geloof ik. Om daar te komen, heb je een hike-tour voor de boeg van 5 dagen: dag 1, 2 en 3 hike je van kamp naar kamp, waar je blijft overnachten. Op dag 4 bereik je Ciudad Perdida, en daarna heb je 1,5 dag om terug naar de bewoonde wereld te wandelen. Het zou daarom een behoorlijke fysieke uitdaging worden, wat zeker niet makkelijk was. Je moet daarom ook iedere dag je rugzak mee sjouwen tijdens het hiken, want er is geen auto die die weg af kan leggen. Wel paarden en ezels, maar die moesten al het eten al vervoeren.
Wij deden de tour met 5 toeristen (een Amerikaanse, twee Tsjechische en wij) en twee gidsen. En bij ieder kamp waren dan weer andere groepen die daar ook bleven slapen.
Dag 1 was voor mij al de zwaarste. Het was stikheet (je kleren worden al zeiknat van alleen zweet) en we moesten minstens een uur aan een stuk klimmen (met die zware rugzak). Ik heb tot 3x toe moeten bijkomen van een hyperventilatie aanval. Het voelde echt alsof iemand mijn keel dicht kneep daarboven. Bahbah.. Ik baalde er ontzettend van, want ons was verteld dat dag 1 en 5 de zwaarste zouden worden, dus vanaf dag 1 zag ik al op tegen dag 5.. Ik had wel geluk dat de gids daarna mijn rugzak wilde dragen. Alhoewel dat ook niet helemaal goed voelde, aangezien iedereen gewoon zijn eigen rugzak droeg, behalve ik dus..
Daarnaast was het natuurlijk ook heel mooi! Plus, we hadden een zwembad onderweg: een watervalletje wat een heerlijke, diepe rivier had gemaakt. Dat voelde echt zo goed! We zwommen wel tussen de visjes, maar goed, die beten niet.
De rest van de weg liepen we door, of keken we naar het regenwoud van Colombia. Een regenwoud waar het natuurlijk ook regent, maar goed, we waren toch al nat van zweet en zwemmen, dus een beetje regen kan ook wel. Met een aantal mooie uitzichten over de vallei met coca planten en hier en daar een watervalletje, was het een mooie route!
Bij het eerste kamp aangekomen, kregen we een hangmat toegewezen. Er waren geen bedden; alleen een dak op palen met een stuk of 50 hangmatten. Ik wist niet zeker of ik goed in een hangmat zou kunnen slapen, maar uiteindelijk heb ik daar het beste in geslapen, ondanks dat we op alle andere kampen een gewoon bed hadden.
Dag 2 vertrokken we rond 8u vertrokken en hebben maar 4 uurtjes gelopen. Gelukkig was vandaag niet zo zwaar! We hebben verschillende dorpjes gezien, waar ze nog leven in die ronde houten huisjes met een dak van bladeren.
Ook hebben we onderweg een krab van dichtbij gezien. Haha, ze leven niet alleen in water, maar ook diep in de jungle! Omdat het zoveel regent daar, kunnen deze beestjes ook op land leven.
Het mooiste was onze Piscina Secreta :) we zijn weer gaan zwemmen, maar waren er dit keer alleen met onze groep. De andere groepen waren daar niet geweest. Heeerlijk, een waterval voor je neus en jij kan even lekker afkoelen in dat heldere water....
Bij het kamp was een meneer van de Cogi stam. De Cogies wonen nog traditioneel in de bush bush, jagen nog op apen, lopen in witte jurken en hebben een Shamman, of hoe zij het noemen, een Mamo. Deze Mamo kiest voor iedereen met wie hij of zij mag trouwen. En volgens deze man kwam het nooit voor dat iemand met iemand anders wilde trouwen dan die hij toegewezen kreeg. Maar ik vind dat toch moeilijk om te begrijpen moet ik zeggen. Waarom hebben die mensen geen eigen wil daar in? Wat ook wel apart is, is dat ze bijna niet lachen daar. Ze kennen niet zoiets als grapjes ofzo en de meeste hebben daarom de hele dag door een starre, niks zeggende gezichtsuitdrukking. Ook al was het interessant, was zijn uitstraling het niet echt uitnodigend om heel veel vragen te stellen.
De volgende ochtend moesten we al om 5:30 opstaan.. Heerlijk vroeg! We hadden weer maar een tocht van 3/4 uur voor de boeg, en zouden al om 11:30 klaar zijn. We waren die dag getuigen van de moord op een "Mapana". Een hele giftige slang die we onderweg tegen kwamen. Een van de gidsen gooide er ineens stenen op en stak daarna een tak door zijn kop. Jamm! En toen mochten wij hem bewonderen.
We waren dus al vroeg bij het kamp en hebben de rest van de dag zitten kaarten en gechilled. Ik merkte wel dat die dagen echt heel vermoeiend waren. Jeetje, ik was al helemaal kapot, maar we hadden nog twee dagen te gaan.. We sliepen iedere avond ook al tussen 9 en 10 uur.
En dag 4 zouden we Ciudad Perdida vinden. Hiervoor moesten we eerst 1200 (!!!) traptreden beklimmen. Die traptreden zijn dus heel lang geleden gelegd door de Tayrona mensen. Om 6u 's ochtends hadden we die er al op zitten, en waren de enige in de stad. Binnen de stad liepen we van 'wijk naar wijk', waar we ook nog zo'n 600 traptreden mee hadden gedaan.
Als ik heel eerlijk ben was ik niet heel erg verwonderd toen we er eenmaal waren. Ik was ondertussen zo moe en zag nog steeds op tegen dag 5. Maar als ik nu terug kijk, was het wel echt heel mooi en heel apart om zo'n vlaktes te vinden ergens ver in de rimboe. Er waren nog voornamelijk ronde vlaktes waar vroeger huisjes hebben gestaan. Ook was er een steen waar ze ooit een soort van kaart op hebben gemaakt. Het gebied word bewaakt door militairen en eens in de week landt er een helikopter met wat eten denk ik.
We liepen omhoog zodat we uitkeken over de hele stad. Nou ja, niet de hele stad, maar het mooiste gedeelte konden we zien.
Ik ben wel blij dat ik er ben geweest, want het is toch wel speciaal om een verlaten stad te vinden ver, ver in het regenwoud. Een plaats waar vroeger veel goud te vinden was en waar de mensen werden omgedoopt tot slaaf. Maar slaven die niet wilden luisteren en dus vochten voor hun recht en vervolgens werden gebruikt voor het creëren van een nieuw 'ras' die hun kracht zou hebben. Waar ze geloven dat wanneer een menstruerende vrouw, een vruchtenboom aanraakt, de boom binnen korte tijd doodgaat, waar ze een 'badplaats' hebben met water waar je weer jong van wordt en waar ze een paarse kleurstof uit groene bladeren kunnen krijgen.
Na Ciudad Perdida begonnen we al aan de terugreis. Dit viel nog mee, tot de volgende dag, dag 5. Nou ja, ik denk dat ik het niet meer had kunnen voorkomen, maar ook hier tijdens een klim van bijna een uur ging het weer even mis. Maar goed, dat was gelukkig al in de ochtend en in de middag was de klim een stuk korter. Dus verder ging het goed. Maar wat was ik blij toen we er waren! Eindelijk! Ik was kapot, zat helemaal onder de muggenbeten, had een paar blaren opgedaan en had behoorlijke spierpijn.
Dus toen was het tijd om te relaxen! De volgende dag op naar Riohacha! Daar hadden we afgesproken met een vriend van mij, Juan Carlos. Hij woont daar sinds kort met zijn compagnon Thomas. Zij zijn samen een hostel begonnen, en hebben grootste plannen om Riohacha wat op te laten leven. Wij waren de eerste gasten, wat voor hun heel speciaal was. Ze hadden het hostel eigenlijk nog maar 3 dagen, dus het was nog lang niet af, maar goed, we konden er slapen en hun hielpen ons wegwijs maken door het stadje. En wat we van hun geleerd hebben is een andere vorm van cariño. In dit gedeelte van Colombia zeggen de mensen in bijna iedere zin ´con padre!´ en iedereen word primo genoemd. Con Padre betekent letterlijk, ´met vader´, maar ik denk dat je het beter kan vertalen als ‘vriendschappelijk’ ofzo. En primo betekent neef. Haha, het is niet normaal hoe vaak ze dat zeggen hier. En ook gewoon tegen iedereen; taxi chauffeur, barman, politieman, alle medewerkers in winkels, bakkerijen etc. Stel je voor, je zit in Nederland op het terras, en wil iets bestellen: “Hee neef! Geef me een vriendschappelijk biertje!” En dan zegt de serveerster: “Komt eraan vriend!” Nou ja, dit is natuurlijk een beetje een vreemde vertaling, zo letterlijk. Ik denk niet dat ik het fatsoenlijk naar het Nederlands zou kunnen vertalen. Haha, ik vind het wel mooi hoe ze hier met elkaar omgaan, al is het soms wel even vreemd als je weer iets nieuws hoort. Zoals toen we ergens gingen eten, sprak de serveerster mij aan met Mi Amor, wat mijn liefde betekent. Toen moest ik mezelf er wel even aan herinneren dat dat bij de cultuur hoort..

De volgende dag zijn we nog in Riohacha gebleven. Even op het strand gelegen en gezwommen. En we waren de enige! Er was he-le-maal niemand daar. Dus om daar nou de hele dag door te brengen was ook niet alles. Toen hebben we nog spontaan een tourtje geboekt naar Camarones om flamingos te spotten. Er zijn schijnbaar 6 soorten flamingos, waarvan 1 in deze plaats leeft. Het was ook daar heel erg warm en die inwoners wonen in zo’n houten huisjes, slapen in hangmatten, en doen naar mijn idee niet veel meer dan vis vangen. En god allejezus, wat stonk het daar! Naar hondenpoep, geitenpis en dooie vis! Ja, over dooie vis gesproken.. Toen we even stonden te wachten zei Jasper: “Eey, je staat in een dooie vis. Ow, wacht het is alleen z’n kop.” Jamm!
Wat wel leuk was om te zien, waren de hekken die ze hebben gemaakt van cactussen. Dat houdt de dieven wel op afstand zou je zeggen! Niet dat er daar veel te jatten valt of veel dieven zullen komen.. Jeetje, je zou maar in de woestijn wonen. Da’s toch wel even wat anders dan Luyksgestel of Eindhoven.
Goed, toen de flamingos dus. Er waren er een stuk of 200. Het was wel leuk om die roze, gekke vogels op hoge poten even te bekijken. Ze kunnen zelfs op water lopen!
De volgende dag werden we om 08:00 uur opgehaald om naar Cabo de la Vela te gaan. Cabo de la Vela is een dorpje in de woestijn en aan zee, maar heeft ook een strand en word verder omringd door verschillende prachtige kustplaatsen. Wauw! Ik heb nog nooit zo’n mooi strand gezien! Die zee! Zo enorm groot en mooi blauw! En ook daar waren maar amper 10 mensen. Dat was echt even helemaal genieten! Het was wel weer een paar graden warmer, echt wel minstens 40 graden. Maar goed, we hoefden dus ook niet meer te doen dan te gaan liggen in het water (je blijft toch drijven met dat zout), in een stoeltje gaan zitten of in je Chinchorro te gaan liggen. Een chinchorro is een soort hangmat, maar dan met flappen die je om je heen kunt slaan voor meer warmte. Er stond daar namelijk ook een behoorlijke wind, wat ’s nachts minder fijn was. We zijn die dag en de volgende dag nog naar Pilón de Azucar en een ander plaatsje geweest waar ik de naam niet meer van weet.. Hier konden we dan bergen op gaan lopen en keken we uit over de zee. Ik had het na Ciudad Perdida toch wel gehad met bergen beklimmen, dus ben daar maar naar 1 of 2 toppen geslenterd op mijn slippertjes. Het was wel echt prachtig daar!
Na deze tour zijn we weer terug gegaan naar Riohacha, de volgende dag terug naar Santa Marta en nog een dag later ben ik alweer terug naar Quito gevlogen. Het was prachtig, maar ik heb nog lang niet genoeg van Colombia gezien. Integendeel, ik heb maar heel weinig ervan gezien! Dus dat wil zeggen dat ik terug moet natuurlijk :) En dat ga ik ook zeker doen! De reiskriebels zijn in ieder geval goed aangewakkerd!


Ik ben ondertussen ook al terug van de Galápagos, wat zeker weten het hoogtepunt was van de afgelopen 6 maanden. Ik heb alleen nog geen tijd om een verhaaltje te schrijven, aangezien we morgenvroeg (om 4u!) al richting het vliegveld gaan voor Peru. Dus dat komt later ;)

Hasta Luego Amigos!


P.s. Over de laatste maand Ecuador heb ik twee verhaaltjes geschreven; een over de weekenden en een over stage. Maar het viel me op dat die van de weekenden al 75x is gelezen, terwijl de ander nog maar 30x is bekeken. Ik denk dat het veel mensen is ontgaan, omdat ik ze meteen na elkaar heb geplaatst en ze allebei beginnen met ‘Laatste maandje Ecuador’. Dus bij deze, mocht het je ontgaan zijn ;)