Laatste maandje Ecuador: Los fin de samanas
Door: Elke
Blijf op de hoogte en volg Elke
16 Juni 2013 | Ecuador, Quito
De weekenden van vorige maand waren erg rustig, maar doordeweeks is het toch druk genoeg geweest! We zijn nog 2 weekenden thuis gebleven, om gewoon maar wat aan school te doen en reisjes te plannen en opstap te gaan. Pas 29 juni kunnen we weer met zijn alle in ons Quito opstap! Tot dan zit alles vol. De meeste zullen het ook al wel mee hebben gekregen; ik heb al mijn vluchten geboekt! En ja, dat deed even pijn.. Op 1 dag zo’n 1200 euro uitgeven doe je toch niet zomaar ;) Daarbij kwam nog de Galapagos wat we contant moesten betalen. Jeetje, wat een pak geld was dat! En ik ben er nog niet… Maar goed, weet ik ook weer waar ik altijd zo hard voor heb gewerkt!
Het weekend van 24, 25, 26 mei zijn we met z’n 6e naar Mindo geweest. Ik was eerst nog veel aan het twijfelen of ik mee zou gaan, omdat de vorige keer niet zo spectaculair was en ik wel genoeg had gezien dacht ik. Maar ik ben toch blij dat ik mee ben gegaan! Erg gezellig was het! Vrijdag avond hebben we verschillende cocktails benuttigd bij Sergio, een Portugese man die ook nog wat Nederlands spreekt en een schommelbar heeft. God, wat was dat lache! Luid en duidelijk mee gezongen met Phil Collins en kennis gemaakt met een Canadees koppel, die ook zo gek als een deur waren. Toen we uiteindelijk wilden afrekenen, kregen we eerst nog een ijsje van Sergio, "omdat ik zo van jullie geniet" zei hij op z’n beste Nederlands! Haha, ook al zat ik bomvol van die cocktails, dit kon ik niet afslaan natuurlijk.
Zaterdag zijn we na het ontbijt opgesplitst: Brenda en ik wilden gaan canopy-en en de rest ging naar de vlindertuin. Canopy-en wil zeggen dat je in zo'n broekje aan een touw gaat hangen en over de vallei gaat vliegen. Zo hadden we 13 ziplines, de ene steiler of langer dan de ander, maar allemaal zeker gaaf om te doen!
Zo'n gids vroeg aan mij of wij niet al eerder in Mindo waren geweest. Ik zei “Ja, dat klopt. Toen waren we met zn 3e. Hoezo, weet je dat van Fernando? “(Fernando hebben we de vorige keer leren kennen en werkt ook als gids bij het canopy-en). “Ja ook, zei hij, maar ook van andere vrienden”. Dus wij reageerden zo van wtf, hoezo kennen jullie ons nog dan? Hij zei, "Ja, Mindo is maar klein hè. Iedereen kent elkaar." … Goh, toch fijn dat we al herkend worden in een dorpje waar we nog maar twee keer zijn geweest..
Anyway, na t canopy-en zijn we naar de watervallen gegaan. Er zouden er 6 zijn, maar omdat de andere 4 ook nog de chocolade tour om 16u wilden doen, hadden we niet veel tijd. We moesten eerst in een ijzeren blikje de vallei over. Daarna een wandelingetje van 15min door het bos naar beneden lopen. Gelukkig alleen maar naar beneden! Eenmaal bij de waterval aangekomen, was het niet zo spectaculair.. Het was maar een kleintje en we hadden gewone kleren aan dus gingen ook niet even zwemmen ofzo. Daarna hebben we het ijzeren blikje ingeruild voor een wandeling terug. Dit ging natuurlijk wel weer een stuk omhoog, maar gelukkig iets minder steil dan we op de heenweg naar beneden hadden gelopen. Het was wel echt een mooie route door het nevelwoud van Mindo, maar toch ook weer erg vermoeiend.
Na de bekende brownie van de chocolade tour zijn we maar op bed gaan liggen. ‘s Avonds hebben we Sergio weer opgezocht, maar we waren een stuk rustiger dan de dag ervoor ;).
Zondag ochtend zijn we gaan tubingen! En dat wil zeggen dat je je verdeeld over 6 van die grote zwarte banden, die aan elkaar zijn vastgebonden. Vervolgens ga je een wilde rivier over die vol staat met rotsen. Dus elke keer als we op een rots afgingen, schreeuwde we het bij elkaar en dachten dat we om zouden vallen ofzo. Maar dat is dus het mooie van die banden: die blijven gewoon drijven!
Als we dit ritje hadden kunnen filmen zou het een prijs kunnen winnen! Haha, ik heb me kapot gelachen, en vooral omdat ik onszelf uitlachtte. Iedereen zat te schreeuwen en te roepen: Hou je vast! Niet kijken, een rotsvoor je! Je zit op mn hand! Jaa, maar ik kan niet anders gaan zitten! Pas op!! Ziet die gast wel dat we op een rots af gaan? Dat mag ik hopen ja! Ik wil niet zien waar ik heen ga! Suerteee! (zei de gids vaak, betekent hou je vast) waarop wij antwoordde: JAA GAST! Wat denk je dat we doen!? En hij maar lachen en wij maar gillen...
Echt, prachtig ritje was dat! Daarna zijn Brenda, Maartje en Marloes nog de Tarzan swing gaan doen: aan een touw zo'n 20m naar beneden springen. Ik vond dat ik wel weer actief genoeg was geweest, dus sloeg dit over. Maar ik vond het wel heel leuk om hun te filmen, haha.
‘s Middags hebben we nog pizza gegeten, zoals het hoort in onze weekenden en zijn daarna weer met de bus naar Quito gegaan.
Het volgende weekend (30 juni, 1 en 2 juli) ben ik samen met Marloes naar Montañita gegaan. We gingen maar met zijn 2e omdat de rest naar de jungle ging en wij daar al geweest waren. Montañita is vanaf Quito zo’n 11 uur reizen, maar schijnt hét feeststrand van Ecuador te zijn. Entonces, porque no?!
Maar het begon jammer genoeg al behoorlijk klote. Voor zo’n lange reistijd pakken we hier altijd een nachtbus: we vertrokken ’s avonds om 22u en kwamen ’s ochtends tussen 6 en 7 uur aan in Gauyaquil. Rond een uur of 12 werd ik behoorlijk misselijk in de bus.. Gelukkig was er een wc in de bus, die de rest van de nacht me gezelschap heeft gehouden. Pfff, wat voelde ik me beroerd! En toen we eenmaal in Guayaquil waren, moesten we nog een andere bus pakken naar Montañita welke nog 3 uur zou duren. Dus jammer genoeg konden we van de vrijdag ook niet veel meer maken, dan voornamelijk op bed liggen. Niet dat je kan slapen daar, want er is zo goed als 24u per dag muziek op straat. Alleen tussen 6 en 8 is het stil…
’s Avonds was ik het wel zat om me beroerd te voelen, dus zijn we wel gewoon lekker gaan eten. Daar hebben we twee Nederlanders leren kennen: Roos, wie al ongeveer 7 maanden door Zuid-Amerika aan het reizen is en Merika, wie al 2,5 jaar in Ecuador woont en werkt bij een reisorganisatie, die reizen van 10 weken organiseert. Zij was daar dus met een groep, bestaande uit voornamelijk Britten. Toen we na het eten naar het cocktailstraatje gingen (een straatje waar het ene kleine barretje naast het andere staat, met ongeveer4 plastic stoelen en een tafeltje ervoor en waar ze hele goeie cocktails hebben voor maar $2), hebben we ook nog een aantal mensen van haar groep leren kennen. Jammer genoeg kon ik toch nog niet echt van het feest genieten, ik kreeg mijn cocktail maar amper voor de helft op en ging al eerder naar huis. Nou ja, zaterdag dan maar een herkansing!
Zaterdag zijn ik, Marloes en Roos na het ontbijt gaan surfen! Naast het feesten, staat Montañita bekend om het surfen, een paar weken geleden waren daar als het goed is de wereldkampioenschappen. Roos kon al surfen en ging het ons leren. Ja, prima, doen we effe! Nou ja, ik heb natuurlijk veel talenten, maar niet voor surfen kan ik je vertellen! Haha, elke keer als ik al op dat board wou gaan liggen, ging ie helemaal scheef liggen en moest ik ‘m eerst recht peddelen en dan nog zo hard mogelijk naar voren peddelen. Roos zei dat, wanneer je voelde dat je op de voorkant van de golf zit, en meegesleurd word, je nog 3x moet peddelen en dan kan je gaan staan. Nou, voordat ik onderhand het gevoel had dat de golf me mee nam en dat besefte, was ik er alweer uit. Dus dat gaan staan is niet echt gelukt… Jammer! Misschien een volgende keer beter ;)
De rest van de dag hebben we niet bijzonder veel gedaan, zoals het hoort wanneer je aan de kust bent! Het was jammer genoeg ook niet echt lekker weer, ze noemen het zelfs winter! En dat wil zeggen dat het bewolkt is, af en toe regent en een graad of 25 is. Tjaa, het is maar net wat je gewend bent zeker..
’s Avonds nog een pizza calzone gegeten en weer naar de cocktails! We hebben nog wat Ecuadoranen leren kennen (daar ontkom je ook niet aan natuurlijk; ze komen er gewoon bij zitten) en een Colombiaan. In een kroegje was een bandje aan het spelen en daar heb ik me heel goed vermaakt!
De volgende ochtend gingen we weer met z’n 4e ontbijten en naar het strand. Daar kwamen we de Colombiaan weer tegen waar we nog een stuk mee zijn gaan wandelen. Tijdens deze wandeling kwamen we ook weer een aantal mensen tegen die we de dag ervoor hebben leren kennen. Ik merkte zo wel dat we veel meer mensen hebben leren kennen dan andere weekenden, wanneer we met alle meiden weg waren. Dat heb ik wel gemist bij andere weekenden, ik vond het echt heel leuk om zo te socializen! Nou ik dit heb meegemaakt, lijkt het me ook heel leuk om gewoon rond te reizen, juist omdat je dan zoveel mensen leert kennen en ook gewoon kan blijven hangen als je daar zin in hebt. Wij moesten natuurlijk maandag weer gewoon naar stage, dus moesten zorgen dat we zondagavond weer de nachtbus hadden. Gelukkig is de terugreis wel gewoon goed gegaan en kon ik gewoon Marloes gezelschap houden in de bus Het enige vervelende was dat ik om 5u in m’n bedje lag en om 6:40 mijn wekker alweer ging…
De week daarna hadden we ineens twee dagen geen water! Echt zo apart, hoe kan een wereldstad nou twee dagen zonder water zitten?! Ik heb maar gedouched bij het kickboksen en we hebben maar weer flesjes water gekocht.
Donderdag gingen we met een Chiva mee, ofwel een partybus. Een meisje die twee weken in Casa Bambu heeft gewoond, maar daarna een apartement kreeg, had ons uitgenodigd. Het was een krakkemikkig busje, maar wel met goeie muziek én 24 liter Canelazo. Een warm drankje met likeur en kaneel, wat ik ook al in Peguche had gehad. Dat was wel lachen, maar het duurde maar 2 uur dus heel veel hebben we verder niet gedaan. We zijn nog even opstap geweest, omdat het de laatste avond van Reinier was.
Vrijdag ben ik met Signe onze stoelen op de post gaan doen, die we in Otavalo hadden gekocht. We hebben vier stoelen, dus het was een groot pakket wat op de post moest! Wij hadden het eerst in vuilniszakken ingepakt en hoopten dat het zo wel vervoerd kon worden. Maar helaas, het moest in een doos, wat eigenlijk heel logisch is. Haha, we kregen een grote doos en een rol tape en konden toen midden in het postkantoor ons pakket gaan maken. Daarna werd hij klaargemaakt voor vertrek, wat normaal gezien gewoon een stempel is. Maar hier zijn ze nog van de oude 'stempel': we moesten betalen voor 78 postzegels, welke vervolgens alle 78 op het pakketje werden geplakt. Echt, wat een grap. Ik ben heel benieuwd hoe het hele pakket aankomt in Nederland...
Zaterdag ochtend begon onze tour naar de Cotopaxi & het Quilotoa meer.
Om 7u moesten we al verzamelen op Plaza Foch. Vanuit daar gingen we met een busje, twee gidsen en nog wat meer mensen die de tour deden, richting de Cotopaxi. De Cotopaxi is een bekende vulkaan hier in Ecuador, van 5000m hoog. Eerst gingen we nog naar de lodge, om onze spullen te droppen en te ontbijten. God, hier was het al koud! Laat staan hoe dat nog een paar 100 meter hoger zou zijn!
Daarna gingen we naar de Cotopaxi, eerst met het busje weer tot ongeveer 4600m. Daarna gingen we weer lopen (net zoals op de Chimborazo) naar 4800m. Dat was niet niks! Ondanks dat het toch iets makkelijker was dan de Chimborazo, hier hadden we een behoorlijk harde wind! We konden er bijna op gaan liggen, zo hard waaide het. Dus we kregen daarmee ook af en toe een vlaag zandkorrels in ons gezicht, wat niet zo fijn was...
Maar goed, we hebben het maar weer mooi gedaan en gehaald! En daar kunnen we toch weer trots op zijn. Boven op de berg werd ons weer gevraagd of ze met ons op de foto mochten en waar we vandaan kwamen etc, altijd hetzelfde verhaaltje. Blijft apart dat mensen zo graag met je op de foto willen.. Daarna naar beneden; dat konden we rennen! Haha, ik ging ook een stukje rennen met iemand waar ik mee aan de praat was geraakt, maar ik durfde toch niet heel lang door te rennen, want ik kon bijna niet meer stoppen! Zo, dat ging hard en je hoeft er niks voor te doen om verder te gaan.
Eenmaal weer bij de bus, kregen we een mountainbike en mochten we weer gaan fietsen! :) ook dit ging natuurlijk weer heel snel; wanneer je de rem loslaat, vlieg je vooruit!
Maar wat een mooi landschap daar. Het deed me denken aan een woestijn, maar dan heel koud. Het was in ieder geval bruinig en her en der lagen grote stenen. En dan heb je nog de wolken waar je dwars doorheen gaat. Echt heel apart, maar heel mooi.
Daarna gingen we weer terug naar de lodge, waar we een lunch kregen (om 16:30 's middags..) en op bed konden gaan liggen. Na nog een keer avondeten, lagen we om 21u al lekker in bed. Was lang geleden dat ik zo vroeg kon slapen, maar ik had het toch nodig.
Volgende ochtend hadden we al om 7u ontbijt en om 8u vertrokken we richting het Quilotoa meer. Onderweg zijn we nog gestopt bij een lokale markt, vol met fruit, groenten, eettentjes en ander spul. We hadden daar maar een halfuur dus hebben niet echt veel kunnen kopen ofzo.
Ook zijn we gestopt bij een familie die nog altijd in de bergen woont, in een traditioneel huisje. Op een gegeve moment stopten we langs de weg, en zei de gids: ja, we zijn er, hier woont de familie. Dus wij kijken naar buiten, zoekend naar een huis... Ehhh, gids, waar precies zie je dat huisje? En toen we nog een keer keken, zagen we een soort van dak boven de planten uitsteken. Aaaah, daar dus... Jeetje, hoe klein en koud en eenzaam woon je dan dat was; moeilijk om te geloven dat ze daar werkelijk wonen. Het was dus een huisje, gemaakt van een bepaalde plant. Er was ook geen elektriciteit: de enige elektriciteit in die buurt gaat naar de school, iets verderop. Het was daar heel koud en het waaide nog heel hard. Het huisje had daarom ook geen ramen en was heel donker. Ik denk dat het een oppervlakte had van ongeveer 10m2. En ondanks dat, hadden ze er 120 (!!) cavia's rondlopen. De cavia's zijn om te eten, dus ze kunnen in ieder geval even vooruit...
Het enige waar deze mensen van rond kunnen komen, is het maken van producten en deze op de lokale markt te gaan verkopen. Wij mochten wel foto's maken, maar moesten daarvoor wel een beetje geld geven.
Het gebied was een reservaat, en mensen mogen er alleen komen wonen wanneer ze een contract tekenen waarin staat dat ze enkel willen overleven en geen materialistische dingen gaan nastreven.
Onderweg vertelde de gids nog dat sommige huizen expres niet werden afgemaakt, omdat de mensen dan geen belasting hoeven te betalen. Of ze laten het huis met gaten achter voor de kinderen, welke het dan verder mogen maken.
Stel je voor, je gaat een huis bouwen, maar op de helft stop je, omdat je dan geen belasting betaalt. Daar leef je dan, in een onstabiel huis, totdat je kinderen besluiten om het over te nemen en wat verder af te maken. Tjaa, ieder zijn eigen gewoontes he...
Na dit bezoekje, gingen we door naar het kratermeer. Pas vijf jaar geleden is de vulkaan uitgebarsten en pas twee jaar in het meer toeristisch. Wauw, wat mooi is dat! Echt super! Eerst gingen we naar beneden lopen, helemaal naar het meer. Dat ging al steil naar beneden, waar je goed moest oppassen dat je niet uitgleed.. Maar, dat moesten we dus ook weer naar boven.. Eenmaal bij het meer aangekomen, zijn we even gaan zitten, wat fotos gemaakt en banananchips gegeten en zijn toen weer naar boven gelopen. Waar we op de heenweg ongeveer een klein halfuurtje over deden, deed ik er nu een uur en 10 minuten over ongeveer. Pfoeh, het deed me ook echt denken aan zo'n arabische film, waar van die mannetjes met kamelen zigzaggend een berg oplopen. We konden ook te paard verder gaan, maar natuurlijk gaan wij wel gewoon lopen. Het was niet makkelijk, maar ook dit hebben we maar mooi gedaan!
Het laatste weekend voordat mijn reis begint, 14 en 15 juni was naar Puerto Lopez, waar we opzoek gingen naar walvissen! De walvissen schijnen vanaf juni richting de kust te komen. Maar omdat het dus nog maar twee weken juni was, was het we even spannend of we ze wel zouden zien...
Maar het is gelukt! Echt super was het! Ongelofelijk hoe groot die beesten zijn en dat wij ze gewoon hebben gezien! Ik kan er ook niet veel over zeggen, je had er bij moeten zijn ;) Op mijn facebook staat wel een filmpje van de tocht, kijk die dan maar ;)
Morgenvroeg vertrekken ik en Jasper dus al richting Colombia. Jeetje, ik heb met de dag geleefd en ben nog helemaal niet met Colombia bezig geweest en nu is het al zover. Heel gek hoe snel de tijd gaat. Maar goed, ik ga zeker genieten!
Adios Amigos!
Het weekend van 24, 25, 26 mei zijn we met z’n 6e naar Mindo geweest. Ik was eerst nog veel aan het twijfelen of ik mee zou gaan, omdat de vorige keer niet zo spectaculair was en ik wel genoeg had gezien dacht ik. Maar ik ben toch blij dat ik mee ben gegaan! Erg gezellig was het! Vrijdag avond hebben we verschillende cocktails benuttigd bij Sergio, een Portugese man die ook nog wat Nederlands spreekt en een schommelbar heeft. God, wat was dat lache! Luid en duidelijk mee gezongen met Phil Collins en kennis gemaakt met een Canadees koppel, die ook zo gek als een deur waren. Toen we uiteindelijk wilden afrekenen, kregen we eerst nog een ijsje van Sergio, "omdat ik zo van jullie geniet" zei hij op z’n beste Nederlands! Haha, ook al zat ik bomvol van die cocktails, dit kon ik niet afslaan natuurlijk.
Zaterdag zijn we na het ontbijt opgesplitst: Brenda en ik wilden gaan canopy-en en de rest ging naar de vlindertuin. Canopy-en wil zeggen dat je in zo'n broekje aan een touw gaat hangen en over de vallei gaat vliegen. Zo hadden we 13 ziplines, de ene steiler of langer dan de ander, maar allemaal zeker gaaf om te doen!
Zo'n gids vroeg aan mij of wij niet al eerder in Mindo waren geweest. Ik zei “Ja, dat klopt. Toen waren we met zn 3e. Hoezo, weet je dat van Fernando? “(Fernando hebben we de vorige keer leren kennen en werkt ook als gids bij het canopy-en). “Ja ook, zei hij, maar ook van andere vrienden”. Dus wij reageerden zo van wtf, hoezo kennen jullie ons nog dan? Hij zei, "Ja, Mindo is maar klein hè. Iedereen kent elkaar." … Goh, toch fijn dat we al herkend worden in een dorpje waar we nog maar twee keer zijn geweest..
Anyway, na t canopy-en zijn we naar de watervallen gegaan. Er zouden er 6 zijn, maar omdat de andere 4 ook nog de chocolade tour om 16u wilden doen, hadden we niet veel tijd. We moesten eerst in een ijzeren blikje de vallei over. Daarna een wandelingetje van 15min door het bos naar beneden lopen. Gelukkig alleen maar naar beneden! Eenmaal bij de waterval aangekomen, was het niet zo spectaculair.. Het was maar een kleintje en we hadden gewone kleren aan dus gingen ook niet even zwemmen ofzo. Daarna hebben we het ijzeren blikje ingeruild voor een wandeling terug. Dit ging natuurlijk wel weer een stuk omhoog, maar gelukkig iets minder steil dan we op de heenweg naar beneden hadden gelopen. Het was wel echt een mooie route door het nevelwoud van Mindo, maar toch ook weer erg vermoeiend.
Na de bekende brownie van de chocolade tour zijn we maar op bed gaan liggen. ‘s Avonds hebben we Sergio weer opgezocht, maar we waren een stuk rustiger dan de dag ervoor ;).
Zondag ochtend zijn we gaan tubingen! En dat wil zeggen dat je je verdeeld over 6 van die grote zwarte banden, die aan elkaar zijn vastgebonden. Vervolgens ga je een wilde rivier over die vol staat met rotsen. Dus elke keer als we op een rots afgingen, schreeuwde we het bij elkaar en dachten dat we om zouden vallen ofzo. Maar dat is dus het mooie van die banden: die blijven gewoon drijven!
Als we dit ritje hadden kunnen filmen zou het een prijs kunnen winnen! Haha, ik heb me kapot gelachen, en vooral omdat ik onszelf uitlachtte. Iedereen zat te schreeuwen en te roepen: Hou je vast! Niet kijken, een rotsvoor je! Je zit op mn hand! Jaa, maar ik kan niet anders gaan zitten! Pas op!! Ziet die gast wel dat we op een rots af gaan? Dat mag ik hopen ja! Ik wil niet zien waar ik heen ga! Suerteee! (zei de gids vaak, betekent hou je vast) waarop wij antwoordde: JAA GAST! Wat denk je dat we doen!? En hij maar lachen en wij maar gillen...
Echt, prachtig ritje was dat! Daarna zijn Brenda, Maartje en Marloes nog de Tarzan swing gaan doen: aan een touw zo'n 20m naar beneden springen. Ik vond dat ik wel weer actief genoeg was geweest, dus sloeg dit over. Maar ik vond het wel heel leuk om hun te filmen, haha.
‘s Middags hebben we nog pizza gegeten, zoals het hoort in onze weekenden en zijn daarna weer met de bus naar Quito gegaan.
Het volgende weekend (30 juni, 1 en 2 juli) ben ik samen met Marloes naar Montañita gegaan. We gingen maar met zijn 2e omdat de rest naar de jungle ging en wij daar al geweest waren. Montañita is vanaf Quito zo’n 11 uur reizen, maar schijnt hét feeststrand van Ecuador te zijn. Entonces, porque no?!
Maar het begon jammer genoeg al behoorlijk klote. Voor zo’n lange reistijd pakken we hier altijd een nachtbus: we vertrokken ’s avonds om 22u en kwamen ’s ochtends tussen 6 en 7 uur aan in Gauyaquil. Rond een uur of 12 werd ik behoorlijk misselijk in de bus.. Gelukkig was er een wc in de bus, die de rest van de nacht me gezelschap heeft gehouden. Pfff, wat voelde ik me beroerd! En toen we eenmaal in Guayaquil waren, moesten we nog een andere bus pakken naar Montañita welke nog 3 uur zou duren. Dus jammer genoeg konden we van de vrijdag ook niet veel meer maken, dan voornamelijk op bed liggen. Niet dat je kan slapen daar, want er is zo goed als 24u per dag muziek op straat. Alleen tussen 6 en 8 is het stil…
’s Avonds was ik het wel zat om me beroerd te voelen, dus zijn we wel gewoon lekker gaan eten. Daar hebben we twee Nederlanders leren kennen: Roos, wie al ongeveer 7 maanden door Zuid-Amerika aan het reizen is en Merika, wie al 2,5 jaar in Ecuador woont en werkt bij een reisorganisatie, die reizen van 10 weken organiseert. Zij was daar dus met een groep, bestaande uit voornamelijk Britten. Toen we na het eten naar het cocktailstraatje gingen (een straatje waar het ene kleine barretje naast het andere staat, met ongeveer4 plastic stoelen en een tafeltje ervoor en waar ze hele goeie cocktails hebben voor maar $2), hebben we ook nog een aantal mensen van haar groep leren kennen. Jammer genoeg kon ik toch nog niet echt van het feest genieten, ik kreeg mijn cocktail maar amper voor de helft op en ging al eerder naar huis. Nou ja, zaterdag dan maar een herkansing!
Zaterdag zijn ik, Marloes en Roos na het ontbijt gaan surfen! Naast het feesten, staat Montañita bekend om het surfen, een paar weken geleden waren daar als het goed is de wereldkampioenschappen. Roos kon al surfen en ging het ons leren. Ja, prima, doen we effe! Nou ja, ik heb natuurlijk veel talenten, maar niet voor surfen kan ik je vertellen! Haha, elke keer als ik al op dat board wou gaan liggen, ging ie helemaal scheef liggen en moest ik ‘m eerst recht peddelen en dan nog zo hard mogelijk naar voren peddelen. Roos zei dat, wanneer je voelde dat je op de voorkant van de golf zit, en meegesleurd word, je nog 3x moet peddelen en dan kan je gaan staan. Nou, voordat ik onderhand het gevoel had dat de golf me mee nam en dat besefte, was ik er alweer uit. Dus dat gaan staan is niet echt gelukt… Jammer! Misschien een volgende keer beter ;)
De rest van de dag hebben we niet bijzonder veel gedaan, zoals het hoort wanneer je aan de kust bent! Het was jammer genoeg ook niet echt lekker weer, ze noemen het zelfs winter! En dat wil zeggen dat het bewolkt is, af en toe regent en een graad of 25 is. Tjaa, het is maar net wat je gewend bent zeker..
’s Avonds nog een pizza calzone gegeten en weer naar de cocktails! We hebben nog wat Ecuadoranen leren kennen (daar ontkom je ook niet aan natuurlijk; ze komen er gewoon bij zitten) en een Colombiaan. In een kroegje was een bandje aan het spelen en daar heb ik me heel goed vermaakt!
De volgende ochtend gingen we weer met z’n 4e ontbijten en naar het strand. Daar kwamen we de Colombiaan weer tegen waar we nog een stuk mee zijn gaan wandelen. Tijdens deze wandeling kwamen we ook weer een aantal mensen tegen die we de dag ervoor hebben leren kennen. Ik merkte zo wel dat we veel meer mensen hebben leren kennen dan andere weekenden, wanneer we met alle meiden weg waren. Dat heb ik wel gemist bij andere weekenden, ik vond het echt heel leuk om zo te socializen! Nou ik dit heb meegemaakt, lijkt het me ook heel leuk om gewoon rond te reizen, juist omdat je dan zoveel mensen leert kennen en ook gewoon kan blijven hangen als je daar zin in hebt. Wij moesten natuurlijk maandag weer gewoon naar stage, dus moesten zorgen dat we zondagavond weer de nachtbus hadden. Gelukkig is de terugreis wel gewoon goed gegaan en kon ik gewoon Marloes gezelschap houden in de bus Het enige vervelende was dat ik om 5u in m’n bedje lag en om 6:40 mijn wekker alweer ging…
De week daarna hadden we ineens twee dagen geen water! Echt zo apart, hoe kan een wereldstad nou twee dagen zonder water zitten?! Ik heb maar gedouched bij het kickboksen en we hebben maar weer flesjes water gekocht.
Donderdag gingen we met een Chiva mee, ofwel een partybus. Een meisje die twee weken in Casa Bambu heeft gewoond, maar daarna een apartement kreeg, had ons uitgenodigd. Het was een krakkemikkig busje, maar wel met goeie muziek én 24 liter Canelazo. Een warm drankje met likeur en kaneel, wat ik ook al in Peguche had gehad. Dat was wel lachen, maar het duurde maar 2 uur dus heel veel hebben we verder niet gedaan. We zijn nog even opstap geweest, omdat het de laatste avond van Reinier was.
Vrijdag ben ik met Signe onze stoelen op de post gaan doen, die we in Otavalo hadden gekocht. We hebben vier stoelen, dus het was een groot pakket wat op de post moest! Wij hadden het eerst in vuilniszakken ingepakt en hoopten dat het zo wel vervoerd kon worden. Maar helaas, het moest in een doos, wat eigenlijk heel logisch is. Haha, we kregen een grote doos en een rol tape en konden toen midden in het postkantoor ons pakket gaan maken. Daarna werd hij klaargemaakt voor vertrek, wat normaal gezien gewoon een stempel is. Maar hier zijn ze nog van de oude 'stempel': we moesten betalen voor 78 postzegels, welke vervolgens alle 78 op het pakketje werden geplakt. Echt, wat een grap. Ik ben heel benieuwd hoe het hele pakket aankomt in Nederland...
Zaterdag ochtend begon onze tour naar de Cotopaxi & het Quilotoa meer.
Om 7u moesten we al verzamelen op Plaza Foch. Vanuit daar gingen we met een busje, twee gidsen en nog wat meer mensen die de tour deden, richting de Cotopaxi. De Cotopaxi is een bekende vulkaan hier in Ecuador, van 5000m hoog. Eerst gingen we nog naar de lodge, om onze spullen te droppen en te ontbijten. God, hier was het al koud! Laat staan hoe dat nog een paar 100 meter hoger zou zijn!
Daarna gingen we naar de Cotopaxi, eerst met het busje weer tot ongeveer 4600m. Daarna gingen we weer lopen (net zoals op de Chimborazo) naar 4800m. Dat was niet niks! Ondanks dat het toch iets makkelijker was dan de Chimborazo, hier hadden we een behoorlijk harde wind! We konden er bijna op gaan liggen, zo hard waaide het. Dus we kregen daarmee ook af en toe een vlaag zandkorrels in ons gezicht, wat niet zo fijn was...
Maar goed, we hebben het maar weer mooi gedaan en gehaald! En daar kunnen we toch weer trots op zijn. Boven op de berg werd ons weer gevraagd of ze met ons op de foto mochten en waar we vandaan kwamen etc, altijd hetzelfde verhaaltje. Blijft apart dat mensen zo graag met je op de foto willen.. Daarna naar beneden; dat konden we rennen! Haha, ik ging ook een stukje rennen met iemand waar ik mee aan de praat was geraakt, maar ik durfde toch niet heel lang door te rennen, want ik kon bijna niet meer stoppen! Zo, dat ging hard en je hoeft er niks voor te doen om verder te gaan.
Eenmaal weer bij de bus, kregen we een mountainbike en mochten we weer gaan fietsen! :) ook dit ging natuurlijk weer heel snel; wanneer je de rem loslaat, vlieg je vooruit!
Maar wat een mooi landschap daar. Het deed me denken aan een woestijn, maar dan heel koud. Het was in ieder geval bruinig en her en der lagen grote stenen. En dan heb je nog de wolken waar je dwars doorheen gaat. Echt heel apart, maar heel mooi.
Daarna gingen we weer terug naar de lodge, waar we een lunch kregen (om 16:30 's middags..) en op bed konden gaan liggen. Na nog een keer avondeten, lagen we om 21u al lekker in bed. Was lang geleden dat ik zo vroeg kon slapen, maar ik had het toch nodig.
Volgende ochtend hadden we al om 7u ontbijt en om 8u vertrokken we richting het Quilotoa meer. Onderweg zijn we nog gestopt bij een lokale markt, vol met fruit, groenten, eettentjes en ander spul. We hadden daar maar een halfuur dus hebben niet echt veel kunnen kopen ofzo.
Ook zijn we gestopt bij een familie die nog altijd in de bergen woont, in een traditioneel huisje. Op een gegeve moment stopten we langs de weg, en zei de gids: ja, we zijn er, hier woont de familie. Dus wij kijken naar buiten, zoekend naar een huis... Ehhh, gids, waar precies zie je dat huisje? En toen we nog een keer keken, zagen we een soort van dak boven de planten uitsteken. Aaaah, daar dus... Jeetje, hoe klein en koud en eenzaam woon je dan dat was; moeilijk om te geloven dat ze daar werkelijk wonen. Het was dus een huisje, gemaakt van een bepaalde plant. Er was ook geen elektriciteit: de enige elektriciteit in die buurt gaat naar de school, iets verderop. Het was daar heel koud en het waaide nog heel hard. Het huisje had daarom ook geen ramen en was heel donker. Ik denk dat het een oppervlakte had van ongeveer 10m2. En ondanks dat, hadden ze er 120 (!!) cavia's rondlopen. De cavia's zijn om te eten, dus ze kunnen in ieder geval even vooruit...
Het enige waar deze mensen van rond kunnen komen, is het maken van producten en deze op de lokale markt te gaan verkopen. Wij mochten wel foto's maken, maar moesten daarvoor wel een beetje geld geven.
Het gebied was een reservaat, en mensen mogen er alleen komen wonen wanneer ze een contract tekenen waarin staat dat ze enkel willen overleven en geen materialistische dingen gaan nastreven.
Onderweg vertelde de gids nog dat sommige huizen expres niet werden afgemaakt, omdat de mensen dan geen belasting hoeven te betalen. Of ze laten het huis met gaten achter voor de kinderen, welke het dan verder mogen maken.
Stel je voor, je gaat een huis bouwen, maar op de helft stop je, omdat je dan geen belasting betaalt. Daar leef je dan, in een onstabiel huis, totdat je kinderen besluiten om het over te nemen en wat verder af te maken. Tjaa, ieder zijn eigen gewoontes he...
Na dit bezoekje, gingen we door naar het kratermeer. Pas vijf jaar geleden is de vulkaan uitgebarsten en pas twee jaar in het meer toeristisch. Wauw, wat mooi is dat! Echt super! Eerst gingen we naar beneden lopen, helemaal naar het meer. Dat ging al steil naar beneden, waar je goed moest oppassen dat je niet uitgleed.. Maar, dat moesten we dus ook weer naar boven.. Eenmaal bij het meer aangekomen, zijn we even gaan zitten, wat fotos gemaakt en banananchips gegeten en zijn toen weer naar boven gelopen. Waar we op de heenweg ongeveer een klein halfuurtje over deden, deed ik er nu een uur en 10 minuten over ongeveer. Pfoeh, het deed me ook echt denken aan zo'n arabische film, waar van die mannetjes met kamelen zigzaggend een berg oplopen. We konden ook te paard verder gaan, maar natuurlijk gaan wij wel gewoon lopen. Het was niet makkelijk, maar ook dit hebben we maar mooi gedaan!
Het laatste weekend voordat mijn reis begint, 14 en 15 juni was naar Puerto Lopez, waar we opzoek gingen naar walvissen! De walvissen schijnen vanaf juni richting de kust te komen. Maar omdat het dus nog maar twee weken juni was, was het we even spannend of we ze wel zouden zien...
Maar het is gelukt! Echt super was het! Ongelofelijk hoe groot die beesten zijn en dat wij ze gewoon hebben gezien! Ik kan er ook niet veel over zeggen, je had er bij moeten zijn ;) Op mijn facebook staat wel een filmpje van de tocht, kijk die dan maar ;)
Morgenvroeg vertrekken ik en Jasper dus al richting Colombia. Jeetje, ik heb met de dag geleefd en ben nog helemaal niet met Colombia bezig geweest en nu is het al zover. Heel gek hoe snel de tijd gaat. Maar goed, ik ga zeker genieten!
Adios Amigos!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
