Wat een ervaringen weer!

Sooo, even drie weken terug graaien in mijn alom bekende goede geheugen….

Mijn vorige verslag eindigde met het begin van de tweede week stage, terwijl ik er nu alweer meer dan een maand rondloop. Ik kan wel zeggen dat ik steeds meer mijn weg heb gevonden daar. Het word echt steeds leuker! Vooral omdat het communiceren beetje bij beetje beter gaat. Ik merk wel heel veel verschil met mijn stage in Nederland, vooral in het afstand en nabijheid verhaal. Zo had ik het op mijn vorige stage over cliënten, want dat is wat we op school leren en wat in de praktijk gebruikt word. Hier word dat woord al niet gebruikt. Hier zijn het gewoon de jongens. Ik noem sommige van hen ondertussen ‘mi chico’ of ‘mi amigo’, wat simpelweg betekent; mijn jongen of mijn vriend. Door al dat geknuffel, sta ik ook zeker anders tegenover hen dan tegenover de jongens van mijn vorige stage. Bijvoorbeeld als we naar huis gaan, en we gaan iedereen af om houdoe te zeggen, zijn er altijd wel een paar die aan me blijven hangen en zeggen dat ik niet weg moet gaan. Of als er een film op is, komen ze al snel tegen je aan hangen waardoor ik weer een arm om hun schouder leg.
Door sommige van hen word ik dan weer ‘mi Elkelita’ genoemd of zelfs ‘mi vida’, al is dat wel afkomstig van iemand die vanaf dag één zegt dat ie met me wil trouwen... Het is hier een gewoonte om achter een jongensnaam ‘ito’, en achter een meisjes naam ‘ita’ te plakken (vandaar Elkelita). Het is een soort verklein woord wat ik ervan heb begrepen, maar het doet er niet toe hoe oud of groot je bent; dat is gewoon iets wat kennissen doen bij elkaar. De hele omgang is hier gewoon zo anders dan in Nederland! Dus ondanks dat het verbaal communiceren nog niet heel erg soepel verloopt, krijg je zo toch een band met die jongens. Vorige week was er een jongen naar een andere instelling gegaan. Dat vond ik wel even moeilijk om te horen; Zo’n klein ventje van 11 jaar, met kroes haar die telkens om knuffels kwam vragen… Ja, wat ben ik voor vrouw als mij dat niks zou doen?! Dus toen ik hoorde dat hij weg ging, hoopte ik maar dat het hem goed af zou gaan. De andere instelling zou hem beter kunnen helpen, maar ik zou hem wel missen. Maar goed, dat is iets waar ik vaker mee zal moeten dealen. Zo is er vandaag nog iemand weggegaan, degene die zegt; mi Elkelita. Dat is echt zo’n schatje! Ook nog zo jong, 11 jaar. Ook dat vond ik niet leuk om te horen, ondanks dat ik weet dat het beter voor hem is. Maar goed, zolang ze ergens terecht komen wat beter voor hen is, ben ik er natuurlijk ook blij mee.

Twee weken geleden had ik mijn iPad meegenomen, omdat ons was gevraagd om een couplet van een Nederlands liedje aan de jongens te leren en ik deze daarop makkelijk kon laten zien. Jeetje, toen dat ding te voorschijn kwam vlogen ze om me heen! Ik had binnen een mum van tijd minstens 6 jongens om me heen hangen. Ik hoorde iemand zeggen: Ze heeft een tablet! Waarop een ander zei: Nee, ik geloof het niet! En de volgende dag was bijna het eerste wat ze vroegen of ik de tablet weer bij had. Je kan je afvragen of het slim van mij is geweest om bij deze jongens zo’n luxe te laten zien. Voor mij is het maar een ding, niet meer zo interessant. Als zij er zo wild van worden, mogen ze er ook wel een spelletje op doen. Dus dat liet ik ze doen. Ze moesten hierdoor samen spelen, waardoor ze elkaar er ook op wezen wie zijn beurt het was. Wat dat betreft was het allemaal goed en zei niemand er iets verkeerds van. Maar ik hield er toch niet echt een goed gevoel aan over, dus laat dat die luxe toch maar achterwege op stage.

Vorige week hebben we met de hele ploeg alle slaapkamers en toiletten schoongemaakt. Dat was toch ook leuk! Alle bedden naar buiten op het terrein, de kamers in het water zetten en op blote voeten door het schuim lopen! Haha, ik voelde me net een klein kind!
Toch schrok ik weer van de slaapkamers; hoe saai ze zijn, weinig kleur en kaal. Iedereen hetzelfde bed, een kast met drie paar kleren en niet veel meer. Mijn beeld van een fatsoenlijke slaapkamer is toch wel heel anders dan het algemene Ecuadoriaanse beeld blijkbaar.

En deze week zijn we begonnen bij een radio station hier in Quito. De vorige stagiaire, Virginie, heeft met een van de jongens een CD opgenomen en die werd maandag uitgegeven. Wauw, dat is toch wel heel stoer als je van de straat komt en later gewoon een rapper bent! En natuurlijk super als je dit als stagiaire hebt kunnen bereiken!
Ik heb de week afgesloten met een bezoekje aan het voetbalstadion met alle jongens! Er was een wedstrijd tussen Ecuador en El Salvador. Vanuit stage gingen ze daar met iedereen heen en ik mocht mee :) Wat was dat leuk zeg! Je merkt wel dat het nog echte pubers zijn en het testosterongehalte behoorlijk hoog ligt; toen we in de bus zaten gingen alle hoofden uit de ramen om naar iedere vrouw te fluiten die voorbij kwam.. Zucht.. Maar goed, ik heb me wel erg goed vermaakt!

Gisteren heb ik ook mijn eerste salsa les gehad! Tja, waar kan je beter salsa leren dansen dan in Zuid-Amerika van de echte latino’s?! En het is ook al zo leuk! Dus ik ga voor nu 10 lessen nemen, en dan hoop ik dat ik ook dat een beetje kan haha!

Verder zijn we de afgelopen drie weekenden ook weer weggeweest, zoals het hoort natuurlijk :)

De eerste van de drie zijn we het midden van de wereld gaan bezoeken, ofwel Mitad del Mundo. Al was dit niet het officiële midden, dat lag zo’n 240 meter verderop.. Maar goed, allicht leuk om te kunnen zeggen dat ik daar ben geweest!
Het weekend daarop was de bestemming Canoa. Even een weekendje chillen aan het strand en buiten leuke stapavonden, helemaal niks. Donderdagavond hadden we de nachtbus, en kwamen we om 06:30 uur aan in Canoa. Er waren al allemaal mensen op straat (voor zover je het een straat kan noemen, een groot gedeelte was gewoon zand), waarvan ook iemand ons naar ons hostel kon brengen. Wij waren de enige gasten en mochten daarom al meteen de kamers in. Eerst even bijslapen dus! Canoa is echt een heel klein dorpje; nog veel kleiner dan Luyksgestel. De afstand naar het strand was daarom ook niet echt om over te klagen..
Dat was me het weekendje wel weer! Barretjes aan het strand waar vollop salsa word gedanst door jan en alleman. Wij als blanke dames werden dan ook veel gevraagd voor een dans..
Nondepie, ik natuurlijk zo verbrand als een kreeft na dag 1.. Maar dat was niet het ergste. Ik schrok meer van het feit dat ik bijna voor de 3e keer beroofd werd. Ik lag achterin ons tentje te lezen. Voor mij nog Marloes, Maartje, Mariska en Signe. Ons tentje bestond eigenlijk uit twee tentjes, waardoor er een opening zat tussen deze twee. Tussen het lezen door zag ik opeens een luchtbed door die opening binnen komen. Het leek of iemand het perongelijk daar tussen had geduwd en hem een beetje moeilijk weer terug kreeg. Ik vond het maar een vreemd gezicht dus hield het even in de gaten. En toen zag ik opeens iemand in mijn tas graaien. Ik stond op en begon maar wat in het Nederlands te vloeken, vroeg waar hij in godsnaam mee bezig was. De man zei iets in het Spaans, liet mijn beursje vallen en was al snel weer weg. Ik was zo geschrokken, dat ik al snel zijn gezicht was vergeten en me ook nog even afvroeg of ik hem niet een klap had moeten verkopen.
De mensen hier hebben misschien niet zo veel, maar ze hebben wel lef! Goddomme, ik doe ‘t hem niet na!
Naja, niet te lang bij stil staan; ik had alles nog en we waren nog gewoon op het strand.
Even later hadden Noëlle en Amber twee mannen gevonden die ons de zonsondergang boven op een berg wilden laten zien. Ja leuk! Ik ga mee! Maar de berg was van klei en omdat het nog niet zo lang geleden had geregend, ook nog zacht. Haha, daar gingen we; in bikini en op blote voeten omhoog klimmen. Zo’n kerel wilde me helpen verder te lopen, maar ik glee uit en botste tegen hem aan. Hij viel daarna recht naar beneden, maar kwam op netjes op zijn pootjes terecht hoor! Hij zat gewoon op z’n kont in het klei, maar dan wel met heel zijn onderbenen erin. Haha! En wij maar lachen! We waren uiteindelijk te laat boven om de zonsondergang te zien, maar ach, morgen weer een dag!
;s Avonds zijn we pizza gaan eten. Een vriend van ons uit het hostel in Quito, was daar ook en raadde ons deze pizza aan. Alleen moesten we dan maar met zijn 4e 1 hele pizza bestellen, zo groot zouden ze zijn. En daar had ie gelijk in! Na 2 slices zat ik al behoorlijk vol! Op zich prima om voor 2 dollar een goeie pizza te hebben gegeten!
De volgende dag dus maar weer op het strand gehangen, wat strandwandelingen gemaakt en op de zonsondergang gewacht. In de avond weer de nachtbus richting Quito, waar we maandagochtend om 05:30 ongeveer aankwamen. Ennnn om 06:20 ging mijn wekker weer om naar stage te gaan! Gaat prima hoor! Vooral als ze dan op stage een film opzetten waardoor je echt moeite moet gaan doen om je ogen open te houden…

Afgelopen zaterdag ben ik samen met Marloes, Brenda en Signa richting Otavalo gereisd. Hier is een hele grote markt, welke op nummer 1 staat in de lonely planet. Ja, dat moest dus wel wat voorstellen. En dat was het ook! Jeetje, je zou verdwalen tussen al die kleuren, hangmatten en souvenirtjes! Er was ook een gedeelte waar ze eten maakten. Daar lag dan gewoon nog een hele varkenskop, met zijn voorpoten naar voren gericht en een half lichaam erachter wat lag te pruttelen op de barbecue. Krijg je toch spontaan honger van!?
Het plan was om op deze markt van alles te kopen, maar ook om eventueel een hostelletje te zoeken en de volgende dag naar een eucalyptusbos te gaan en de heilige boom te gaan bewonderen. Maar, helaas ging dat niet meer door..
Toen we gingen lunchen is mijn rugzak met alles erin gejat. Ik had mijn tas daar naast mijn been gezet, op de grond; ergens anders was niet veel plek. Op een gegeven moment kwam er een man het restaurantje binnen en vroeg ons te kijken naar een schilderijtje. Tenminste, hij zei iets wat wij niet verstonden maar wees naar het schilderijtje. En wij met z’n 4e deden dat maar begrepen er niets van. De man merkte dat en zei; ow, jullie begrijpen het niet, ciao! En weg was ie. 10 minuten later zag ik dat mijn tas weg was. Het kan niet anders dat hij een handlanger bij had en dat deze man mijn tas heeft meegenomen in de tijd dat wij naar het schilderijtje keken. Een van de vele afleidingsmanoeuvres waar de Ecuadorianen professionals in zijn. Pfff, wat word ik daar moe van zeg! En wat mis ik dan de veiligheid van Nederland. In Nederland kan je gewoon je tas naast je neer leggen, en mocht je hem vergeten, ligt ie hoogstwaarschijnlijk even later gewoon bij de kassa ofzo. In Nederland is het niet zo erg dat ik af en toe wat nonchalant en onoplettend ben.. Maar hier is daar toch wel verandering in gekomen, ik hoop maar dat dit de laatste keer was. (Voor degene die het nog niet mee hadden gekregen; ik heb geen telefoons meer, dus ook geen nummers.)

Maar goed, always look at the bright side! Ik krijg geld terug van de verzekering, kan een andere samsung lenen van een van de meiden hier en een nieuwe simkaart is onderweg. Al wat weg is, is te vervangen.

Wat leuker is, (voor mij) is dat ik mijn vlucht ga omboeken! En dat betekent dat ik 10 dagen langer blijf om te reizen door Peru! :D We zijn eind juni (een week eerder van verwacht) klaar met stage, waarna ik nu nog een hele maand heb om te reizen! Met Signe en Brenda ga ik eerst naar de Galapágos Eilanden en daarna backpackend door Peru. Dus nu kom ik in plaats van 23 juli, 01 augustus terug in het veilige Nederland :)

Dit weekend blijven we dan maar een keertje thuis, beetje geld sparen, ook nog een keer aan schoolopdrachten werken en de reis uitstippelen.. Wat een leven, wat een leven!

Hasta luego Amigos!

ps. fotos komen later, of volgen op facebook!