Eerste week stage en het super weekend in Baños!

Pfoeh, over 2 dagen zitten we alweer een maand hier in Quito! Nog 5 te gaan :) De afgelopen twee weken heb ik weer allerlei indrukken opgedaan, zowel heel erg leuke als een paar minder leuke..

Vorig weekend hebben we niet zo heel veel gedaan. We zijn in ieder geval gewoon in Quito gebleven. Op zaterdag ben ik met Brenda en Signe naar een markt hier geweest. Het is een overdekt marktje die er altijd is. Heel veel dezelfde kraampjes en spullen, maar wel lekker typisch Ecuador! Heb maar een nieuwe tas gekocht, aangezien ook mijn tweede tas aan gorten is gesneden.. Zondag zijn we naar de Telefériqo geweest, een berg van zo’n 4100 meter. We gingen er met zo’n ski-liftje heen, en zagen op de heenweg alleen maar wit om ons heen van de wolken. Opzich ook wel leuk om letterlijk in de wolken te zitten, al is dat niet meer zo speciaal voor ons aangezien we al zo hoog op een berg wonen. Gelukkig trokken de wolken even later wel wat op, dus konden we toch nog over Quito heen kijken! Soo, wat een uitzicht zeg! En wat voel je die hoogte dan goed! Jezus, na drie stappen ben je buitenadem! Maar goed, we hebben het overleeft :) Wat ook wel grappig was, was dat de taxi niet in onze straat naar boven kon. Haha, voor sommige auto’s is de straat te steil en slaan ze af.. Dat was ergens deze week ook een keer, en dan nemen we gewoon een omweggetje!

We zijn dus maandag begonnen met stage. Wat was het leuk! Ik was zo enthousiast aan het eind van de dag! Ik vond het wel spannend, maar zowel collega’s als jongeren komen zelf contact maken en dat voelde al snel goed. Ik ben waarschijnlijk ook wel erg interessant voor die puberende jongens, als enige jonge, blonde, blanke vrouw, maar dan nog. Het hoort hier bij de cultuur dat iedereen elkaar begroet met een hand of knuffel en/of een kus. Dus vrouwen mogen iedereen een kus op de wang geven en krijgen snel een knuffel. Zo gaat dat dus iedere ochtend en middag (als we weer naar huis gaan) op stage, met zowel personeel als de jongeren. Dat is wel even erg wennen, beetje ongemakkelijk op het begin natuurlijk. Maar ik vind het eigenlijk ook wel prettig, voel me al snel welkom en meer op mijn gemak. De meeste zoeken ook wel contact, maar weten dan ook dat ik er niet veel van begrijp. God, daar baal ik nog steeds van! Kon ik maar wat beter Spaans verstaan en spreken.. Ik had de tweede dag echt het gevoel alsof ik niks kon daar. Kan niks zeggen en begrijp er ook niks van. Maar goed,dan probeer je toch wel meer initiatief te nemen daarin en maar gewoon proberen te praten en goed te luisteren. En de jongens en collega’s helpen mij ook weer met gebarentaal enzo, soms erg grappig! Zo wilde iemand weten wat ‘eend’ in het Engels is. Hij deed een vogel na en vormde daarna met zijn vingers een grote snavel. Dus Jasper zegt: Ohh, een kukulukuu? Hij: No, un kwak-kwak! Haha, ik heb me kapot gelachen!
Ik zal even in het kort vertellen hoe een dag op stage eruit ziet tot nu toe:

Iedere ochtend beginnen ze om 8:15 ongeveer met een bijeenkomst. Er word eerst een filosofie opgezegd, wat de organisatie zelf heeft gemaakt. Daar staat in dat ze bij CN2 zijn om te veranderen, een nieuw leven beginnen, elkaar respecteren en de verschillen erkennen. En daarna word er info gedeeld van binnen de organisatie en daar buiten, dus een stukje uit de krant. En dan krijgt iedereen de kans om iemand te confronteren met een actie van de afgelopen dag. Daar stond ik eerst wel van te kijken, want de kleintjes (11 jaar) worden er het meeste uitgepikt. En dan zie je ze helemaal klein worden.. Dat vond ik de eerste keer best zielig om te zien, maar je komt er al snel genoeg achter dat het niet voor niks is. Ten slotte nog een 'actividad social' zoals de stoelendans, en dan iedereen een goede dag wensen d.m.v. een knuffel. En naarmate ik met meer jongens heb gepraat of ergens bij heb geholpen, krijg ik ook stevigere knuffels! Haha, dat is wel leuk natuurlijk.
En daarna hebben sommige jongens les, wiskunde via de computer en andere kunnen gaan knutselen aan maskers. Maskers van papier-maché is iets traditioneels hier. Wij helpen ze daar dan wat mee, maar het programma is niet erg strak, en veel jongens lopen maar wat rond te dwalen.. Dus wij ook regelmatig. Ik merk daar wel goed dat wij Nederlanders veel ongeduldiger zijn dan de Ecuadorianen, volgens ons kan het allemaal veel efficiënter en wij willen het liefst meteen aan het werk worden gezet. Goed, dat viel dus wat tegen. Maar binnenkort gaan we beginnen aan ons eigen project; het repareren van de nachtkastjes of nieuwe in elkaar zetten met de jongens en personaliseren van de kamers. Sommige jongens wonen 3 jaar op CN2, maar hebben bijvoorbeeld geen foto’s of persoonlijke items op hun kamer. Daar is vanuit de organisatie geen geld voor. Ze slapen hier trouwens met zijn 8e op een kamer. Ik ben van mijn vorige stage gewend dat iedereen wel een eigen kamer met spullen heeft, dus ik schrok wel toen ik zag dat dat niet zo was. Naar mijn idee is dat toch wel erg belangrijk. Maar het schijnt dat dat ook iets cultureels is. Mensen vinden het hier heel normaal om met meerdere mensen een slaapkamer te delen.
Als ik kijk naar die jongens, zijn er veel met littekens. Sommige op het gezicht, andere in hun hals of op de handen. En die zullen een jaar of 16, 17 zijn. Ik vraag me dan toch echt af wat het verhaal daarachter is, en hoe ze toch zo jong al op straat belanden.

Verder gaan we om 13u met zijn alle lunchen. Standaard is rijst en soep, met een stuk vlees of vis en groenten. Pfoee ik eet me ziek aan rijst denk ik dit half jaar. En ze doen hier bij bijna elk gerecht bepaalde kruiden die naar afwasmiddel smaken.. Dacht ik laatst lekker een keer frisse komkommer te eten, zitten er van die vieze kruiden op! Was toch jammer..

Afgelopen weekend zijn we naar Baños geweest! Wat een super weekend zeg! Op vrijdagmiddag zijn we vertrokken. Het was zo’n 3,5 uur reizen, en toen we daar aankwamen moesten we (weer) nog een hostel zoeken en eten. Dit keer was dat heel goed gegaan! We waren met zijn 10-en, dus waren al bang dat we niet met zijn alle in een hostel konden verblijven. Maar dat was toch gelukt. Bij het hostel konden we ook activiteiten boeken voor de volgende dag. Voor zaterdag hadden we het volgende geboekt; om 8:30 uur vertrekken met de mountainbikes, richting de bergen natuurlijk. Daarna zouden we gaan raften, lunchen en ten slotte nog canyoing.
Het mountainbiken was zeker leuk! We gingen meer berg af dan berg op, en hadden een behoorlijke snelheid op dat fietsje! Nondeju, ik moest regelmatig remmen om niet te hard te gaan. Na het fietsen, zijn we gaan raften. Wij kozen voor het ‘extreme raften’, wat achteraf niks speciaals was. Misschien lag dat aan het water of de gids, maar ik denk dat ze gewoon rekening hadden gehouden met ons raft-talent.. Ondanks dat, was het toch erg gaaf! Voor herhaling vatbaar! :)

Maar het stoerste van de hele dag, wat er met kop en schouders boven uit steekt, was zeker het canyoing! Voor degene die niet weten wat het is: je gaat abseilen van een waterval. In het busje richting de organisatie viel iedereen, inclusief ik, al in slaap van de vermoeiende dag. Ik dacht eigenlijk al dat het voor mij niet meer hoefde. Dat we beter naar het hostel konden gaan om te gaan slapen.. Maar toen we eenmaal midden in de waterval stonden gierde de adrenaline weer door mijn lijf! Ik dacht niet meer aan slapen, maar aan dat het wel even héél erg spannend was om steil naar beneden langs gladde stenen naar beneden te lopen! Het eerste onderdeel was dus naar beneden lopen (zie foto). Dat was denk ik nog geen 10 meter, maar al wel erg spannend! Daarna moesten we gaan zitten en op dat broekje over de waterval naar beneden glijden, alsof het een glijbaan was. Oke, dat ging ook nog wel. Was wel echt gaaf! Het laatste onderdeel was de rest van de waterval; 30 meter naar beneden lopen! Ai ai ai… Goed, daar ging ik.. Het eerste stukje ging wel. Je moet dan echt naar achteren gaan hangen en vertrouwen op dat touw waar je aan vast hangt. Pffff, dat viel nog niet mee! Ik praatte mezelf maar in dat dit door duizenden mensen gedaan word, en het eigenlijk altijd goed gaat.. Toen moest ik op een rots gaan staan, en kreeg een ander touw aan die clip. Oke, zei de gids, ga maar daar op dat balkje staan, even handen los en lachen naar de camera! Jaa wanne gek, dacht ik! En toen ik naar beneden keek, zag ik geen stenen meer, plus mijn voorgangers stonden al op de grond. Dat kon maar een ding betekenen; ik moest springen! 30 meter! Jezus, dat besef was helemaal gek! Nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen! Maar ja hoor, de gids zei, ik tel tot drie en dan spring je! So I did.. En wat was het gaaaaaf!! Hing ik daar te bungelen onder de waterval door, heerlijk! Zeker weten dat ik dat nog een keer ga doen!

Die avond hebben we nog een erg gezellige stapavond gehad in Baños, en zijn toen uitgeteld gaan slapen. De volgende dag zijn ik, Signe, Brenda en Mariska nog gaan paardrijden. We hadden al gehoord dat dat in Baños kon, maar dat de paarden er niet erg gezond uitzagen. Maar goed, we zouden dan naar de vulkaan Tunguhua gaan, en ik zag het wel zitten om na zo´n dag even lekker te gaan rijden. Dus toch maar de gok gewaagt. Maar helaas was het echt een tegenvaller.. Het klopte dat de paarden er niet erg goed uitzagen, doorgezakte rug en erg mager. En die waren schijnbaar nog maar 3 tot 6 jaar. We hebben ook de hele weg gestapt, dus nul actie.. Echt jammer. Daar kwam nog bij dat we de vulkaan niet konden zien, omdat het mistig was rond de top. We hebben toen wel het vulkaanwater geproefd, wat echt net spa rood was. Het schijnt heel zuiver water te zijn met bubbels die uit de grond komen.
We zijn rond half 5 weer met de bus terug naar Quito gegaan. Op het busstation was er een taxi chauffeur die ons voor 15 dollar met zijn 10e naar het hostel kon brengen. Prima! En hoe ziet dat er dan uit? Nou, een persoon ging mee voor zitten, en de rest achter in de laadbak. En dat is ook gewoon toegestaan hier hoor!
De volgende dag op stage kwam daarentegen het vreselijke nieuws dat zondag een van de jongens is overleden.. We hebben nog maar een week mee gelopen, en ik heb nog niet veel met deze jongen kunnen praten, maar ik wist wie het was, ondertussen hoe het was gebeurd en ik stond in een groep erg verdrietige mensen inclusief een jongen die erbij was en het wel had overleeft. Poeh, dat was geen fijn begin van de tweede week.. Er moest veel geregeld worden voor deze jongen, en de dag verliep ook erg vreemd. We merkte ook dat ze hier anders met rouw omgaan dan wij in Nederland. Dat kan liggen aan de cultuur, maar ook aan het feit dat het al jongens van de straat zijn. Vandaag en gisteren waren alweer normale dagen. Iedereen deed gewoon zijn ding weer. Life goes on!
Bij deze wil ik in ieder geval zeggen; Reposar en paz, Johny.



Vivere im Momentum.