Plan or unplan, how to create your path?

San Cristóbal. Een oude, maar zeker een mooie stad. Een stad met veel bedelaars en kinderen die vragen of je brood voor ze koopt. Omringt met jungle en bergen, waar wij toch dapper een poging hebben gedaan met een mountainbike. Op korte afstand van het dorpje Chiapa de Corzo, waar Cañon del Sumidero zich bevind: een kloof wat een prachtig uitzicht geeft terwijl je op een bootje erdoor heen vaart en apen en krokodillen spot. En Posada del Abuelito, waar we echte Tequila hebben geproefd. 10 graden kouder en veel regen, lekker onder dikke dekens slapen, veel thee drinken en eigen kippensoep gemaakt. Tijd om te rusten. Tijd om onze route uit te stippelen.

Een Amerikaanse vrouw had een super mooie Maya landkaart van Midden-Amerika ergens gekocht. Ja, die wilde wij ook! De hele stad afgezocht naar deze maya map, maar niet gevonden helaas. Oké, dan maar de lonely planets erbij en alle informatie van andere reizigers verzamelen. Want we moesten wel echt even wat uitstippelen en hostels boeken en nog alles opschrijven en foto's uploaden en... Poeh, we hadden het nog druk! En hoelang willen we in Belize blijven volgende maand? Duiken is goedkoper en net zo geweldig in Utila, Honduras. Dat dan maar doen? Oké, dus tussen Guatemala en Nicaragua door even duiken? Zolang de route maar logisch was en we geen tijd verspillen in plaatsen waar het eigenlijk niet zo bijzonder is.
"Wat is jouw plan?", vroeg ik aan Emily, de Amerikaanse vrouw. "Ow, ik weet het nog niet. Ik wil eigenlijk naar Oaxaca, maar ik weet nog niet hoe of wanneer. Misschien dat ik hier nog wel even blijf." Een fransoos, al vijf maanden onderweg en pakt morgen zijn eerste bus. Eerste bus?! Blijkt dat ie tot nog toe overal heeft gelift. "Het langst wat ik heb moeten wachten was 14 uur".
14-f***ing uur?!? Waar haal je dat geduld vandaan man!? "Ja, nou ik ben van plan zo'n 7 tot 8 jaar te taan reizen. Even kijken hoever ik kom met mijn geld. Ik zie wel!"
Een Tilburgs koppel vertelt thuis alles te hebben opgegeven. Geen woonadres meer, geen werk of studie, niet eens meer belasting betalen. Allemaal de droom om levenslang te kunnen reizen.

Het fascineerde me. Levenslang. Of voor een heel aantal jaar. Zou ik dat kunnen? Zou ik dat überhaupt willen?
"Wij zijn eigenlijk nog te bevangen", zei Eef. Te bevangen om deze opties als mogelijkheid te kunnen en durven zien. Voor mij is dit een droom die uitkomt. Bij hen lijkt de droom om te zijn geslagen ik een verslaving. Een beetje teveel van het goeie, als je het mij vraagt. Maar tegelijkertijd begrijp ik het wel. Waar je je thuis gevangen voelt in je eigen wereld, voel je je hier vrij in elkaars wereld.

Ik dacht vooral kennis te gaan maken met de locals, met de Mexicaanse cultuur. Maar het tegendeel bewijst zich: het is de backpackerscultuur die ik leer kennen. Een cultuur waar je voor kunt kiezen, op vrijwillige basis in kan stappen. Waar je al geaccepteerd word nog voordat men je naam kent en 'one-evening-friends' de normaalste zaak van de wereld zijn. Ow en ook zeker geen haast. De kunst is om zo min mogelijk uit te stippelen en vertrouwen op hetgeen wat voor je ligt.
Maar bovenal is het een cultuur waar je iedereen kan bestempelen met 'wanderlust'.

Na San Cristóbal hebben we een busreis van 17,5 uur gehad, waarvan we drie uur (opnieuw) in Palenque hebben stilgestaan omdat de bus kapot was.. Ook dat is een onderdeel van het reizen waar je aan moet toegeven. Mexico heeft nou eenmaal niet zo'n strak georganiseerde infrastructuur als Nederland..

Mérida. De hoofdstad van Yucatán, een trotse stad. Een festival in het teken van de Maya cultuur in Mérida, 'de tocht van de zielen' en nog meer taco's, wel op Yucateekse wijze bereid. Meer muziek, meer dans, meer leven. Biertjes, nog meer tequila en sombrero's. Huizen in bordeaux rood, mat oranje of roze en mijn favoriet; turquoise blauw. Veel rondrijdende Kevertjes en ook een behoorlijk aantal luxe auto's. Straten die zijn genummerd, maar waar je alsnog de logica moet zoeken. Verwonderd door de ruïnes van Uxmal en niet te vergeten de 'stunning' cenotes die we hebben gezien! Eenmaal in het dorpje Cuzama bracht een Tuk Tuk ons naar het begin van het paardenritje. We stappen over op een houten bankje wat getrokken word door een mager paard. Als helden 12 meter door een smalle opening naar beneden geklommen om te zwemmen in een plas van 24 meter diepte, en ongeveer 5x1m oppervlakte.

Terug in het hostel zijn we aan de praat geraakt met een Australische vrouw. "I think I'll always need some kind of stability after traveling", vertelde ze. En je behoefte aan vrienden, familie, mensen die jou kennen. Dat geef je eigenlijk op als je ervoor kiest om voor minstens een aantal jaar te reizen.
Een Engelsman van 32 jaar oud zei daarentegen: "I actually never finished college, worked as an ice-man and I'm traveling because I just don't know what to do with my life". Helemaal tot rust kwam ik bij deze vrouw van 62, ook uit Engeland. Zij komt nog ieder jaar naar Mexico om 10 dagen alleen te reizen. Maar het mooiste vond ik nog wel toen ik met een New Yorker en een Italiaanse Duits aan het praten was, en dat in Mexico!
Al die verschillende verhalen; het blijft me aan het denken zetten. Hoe zou het zijn om alleen te reizen? Of om geen einddatum te hebben? Maar als ik naar mezelf kijk ben ik op en top gelukkig met deze drie maanden die wij gaan reizen! Ik denk dat ik me het beste voel bij een perfecte balans tussen verwonderende reizen en een stabiel thuis

Ten slotte zijn we nu met zijn 3e aan het genieten van deze reis! Lotte is goed gearriveerd en ik ben blij haar te zien! :) We hebben de stad gezien en verkend, foto's gemaakt en van alles geproefd. Quesedillas, nog meer taco's, burritos en natuurlijk nachos met guacemole, erg goeie guacemole! :)

Gisteren zijn we toch al verder gegaan naar Isla Holbox (olbósj), een prachtig klein eilandje in het noorden van Yucatán. Er zijn hier geen verharde wegen en welgeteld één bankautomaat, maar je maar 300 pesos per keer kan pinnen (€20 ongeveer).. Maar goed, vandaag hebben we ng niks anders gedaan dan een luxe ontbijt gepakt na de nachtbus, vervolgens een strandwandeling, op een lekker bedje in de zon gelegen en een Mojito gedronken. Ik vermoed dat we hier best even kunnen vertoeven! Lekker genieten!

Besos, Elke